Item: Kapıyı Anahtarla Açmak
Rating: 8 puan verdi
Author: Osman Y.

Osman Y.

@osmany

26 Mayıs 2018 00:51

162 syf.

· Kitabı okudu

8/10 puan verdi

Beğendi

GELİN KIRALIM ÖN YARGILARIMIZI, TANIYIN ŞU ADAMIN YAZAR TARAFINI Hıncal Uluç 80 yaşında. Bu da demek oluyor ki neresinden baksan Türkiye'nin 70 yılına tanıklık etmiş.. Az şey midir bu? Bazıları için garip kahkahasıyla gereksiz aykırı birisi, bazıları için içi boş bir zevzek, bazıları için yıllarca okumaktan vazgeçemediği bir köşe yazarı. Şimdi sözü kendisine bırakıyorum, birkaç dakika okuyup kararı siz verin, umarım sıkılmanıza sebep olmam. Kısa sayılabilecek yazılarından oluşan bir kitap bu. Sadece birkaç yazısına değinerek,alıntılarla biraz olsun tanıtmaya çalışayım size "yazar" Hıncal Uluç'u.. -Anahtar.. Bu Ne Anahtar Sözcüktür Yaşamda.. , "Her eve gelişimde kapıyı anahtarla açmaktan yoruldum" demiştim. Ne güzeldir zili çalmak ve size birinin kapıyı açması. Bunu sağlamak için anahtarı bir başkasına vermeniz gerekir. Ki gelsiz sizden önce eve. Evi ısıtsın. Sımsıcak yapsın. Yuva yapsın. Kapıyı çaldığınızda koşsun, kucaklasın kapıda sizi. Mutluluk tariflerinden biri bu mu acaba? Birini bulursunuz . "işte bu!" dersiniz. Anahtarı verirsiniz. Bu, özgürlüğünüzü terk edişiniz anlamına gelir. Bu, yüzük vermekten de öte bir sadakat yeminidir. -Sevginin Ve Değerin Ölçüsü, İnsanlar bazen kendilerini kandırır ya da şüpheye düşerler, "Ona karşı duygularım çok karışık.. Seviyor muyum acaba?" Sevginin ve değerin en yanılmaz ölçeği, tercihtir, önceliktir. "Hadi sinemaya gidelim" dediğinizde arkadaşınız ," Tabi harika" demeden önce "Ne film oynuyor?" diyorsa hele hele ardından," Ben o filmi sevmem" deyip buluşma teklifiniz reddediyorsa mesela, bilin ki asıl sevdiği sinemadır. Siz değilsiniz. Siz ancak onun ilgisini çekecek bir film ve boş bir zamanını bulabilirseniz, onunla buluşabilirsiniz. Bunun adı da sevgi olamaz tabi. Sevgide önemli olan bir arada olmaktır. Sinema bahanedir sadece. Düşünün bakalım, sevdiğinizi sandığınız insanın hayatınızdaki öncelik sırası nedir? -Bir Kıssa.. Birkaç Tane De Hisse!.. , Adamın biri ıssız bir yolda dalgın dalgın giderken bir çukura yuvarlanmış. Uğraşmış, uğraşmış çıkamayınca "imdat!" diye bağırmaya başlamış. Bir doktor geçiyormuş çukurun yanından. Sesleri duyunca,cebinden defterini çıkarmış. Bir reçete yazıp atmış aşağıya ve yürüyüp gitmiş. Adam çığlık atmaya devam ederken bir rahip gelmiş çukurun başına. Aşağıdaki adamı görmüş. O da bir kağıt çıkarmış cebinden. Bir dua yazmış, çukura atmış, yürümüş gitmiş sonra. Derken bir arkadaşı görünmüş çukurun başında. "Hey Joe!" diye bağırmış çukurun içindeki. "Benim ben dışarı çıkmama yardım eder misin?" Arkadaşı hemen çukura atlamış. "Sen deli misin?"diye çıkışmış imdat çağıran, "Şimdi ikimiz de çukurdayız." "Doğru" demiş arkadaşı. "İkimiz de çukurdayız ama ben bu çukura daha evvel de düşmüştüm ve nasıl çıkılacağını biliyorum.." Öykü beni niye bu kadar fazla etkiledi, düşündürdü diye düşündüm. Böyle arkadaşlıklar giderek azalıyor belki de ondan. Uygarlaştıkça uzaklaşıyoruz birbirimizden. Bugünün arkadaşlıkları birlikte eğlenmek için daha çok. Birlikte terlemek, birlikte savaşmak,sırt vermek,omuz vermek gerekince bakıyorsunuz pek bir yalnızsınız.. -İfade Edemeyen Millet, Babamın annemi ne kadar çok sevdiğini, annemin öldüğü gece anladım. Annem yaşarken bu kadar güçlü, bu kadar derinden, bu kadar ölesiye sevildiğini duymuş, hissetmiş miydi acaba? Asıl onun hakkı değil miydi, benden önce bilmek.. Ah o anlatamamak.. Her şeyi söylemenin mümkün olduğu yerde bile anlatamamak.. Nahit Ulvi Akgün'e sığınırdım o zaman. O anlatırdı benim adıma, ikimiz adına her şeyi. Siz de öyle yapın.İfade edemeyince şiire sığının. "Bir şey var aramızda Senin bakışlarından belli Benim yanan yüzümden Dalıveriyoruz arada bir İkimiz de aynı şeyi düşünüyoruz belki Gülüşerek başlıyoruz söze Bir şey var aramızda Onu buldukça kaybediyoruz isteyerek Fakat ne kadar saklasak nafile Bir şey var aramızda Senin gözlerinde ışıldıyor Benim dilimin ucunda" -Babamı Bir Kez Daha Anarken, "Anne tüfek" dedim. Ağlamaya başladı. Benim size bu satırları yazarken ağladığım gibi. Sıkıntı son haddine varmıştı ve babam anneme, "Benim çocuklarım bu bayram öksüz çocuklar gibi kalmayacaklar. Her zamanki gibi bayram yapacaklar. Tepeden tırnağa giydireceğiz, bayram sabahı elimi öperken harçlıklarını da vereceğiz hanım" demişti. Neyle? İşte o tüfekle.Babamın bizlere sevgisi, atalardan gelen gururunun ve hayattaki en büyük keyfinin de çok ötesindeydi. Tereddüt bile etmemişti , bizim bayramımız için tüfeğini satarken. Sanki sözleşmişiz gibi, evde o tüfeğin lafı bir daha hiç edilmedi. Çünkü hepimiz, o tüfeklerin binlercesinden çok daha değerli bir şeye sahip olduğumuz biliyorduk. Sevgiye !.. ----------- Bunlar sadece birkaç yazıdan , kısa birkaç bölümdü. Eh artık size kalmış değerlendirmek..

Kapıyı Anahtarla AçmakHıncal Uluç · Alfa Basım Yayım Dağıtım · 200598 okunma

··

215 görüntüleme

Erhan

@rhozd ·

26 Mayıs 2018 12:55

Yakın zamanda Melih Gökçek için de benzer bir yazı bekliyorum senden :)) Eline sağlık Türkiyenin fazla sevilmeyen bu simasının kitabını incelediğin için. Ama insanların kendisini eleştirirken ken yaptığı hatayı sen de bu yazında yapmışsın bence, iki üç yazı parçasıyla koskoca bir insanı değerlendirmemizi istemişsin. Yazar Hıncal Uluç- belki çok eskiden öyle tanımlamak doğru olabilirdi. Ama- en azından on yıl öncesine kadar- her şeyi en iyi bilen adam olarak biliniyordu ülkemizde kendisi. Burada yazdığın metin parçacıklarının en az on katı nefret uyandırıcı şey bulabilirdin yazılarında. Ve bunu- kanımca tabi- aykırı olduğunu için değil, ilgi çekmek için yapıyordu. Şu an fazla takip eden yok bildiğim kadarıyla kendisini. Şahsi fikrim şu an benzer yazılar yazan bazı gözde köşe yazarlarının da yakın zamanda aynı şekilde yok olacakları. Ekürisi vardı bir ara Haşmet Babaoğlu, Onda benzer metinlerden çok daha fazla bulabilirsin- O'nu de sevmem hiç, ayrı. Tabi göreceli her şey. Teşekkürler.

Osman Y.

@osmany ·

26 Mayıs 2018 13:13

Teşekkürler her şeyden önce :) Melih için güzel şeyler düşünemiyorum ben de çoğumuz gibi:) Ha şunu da diyebilirim ki, keyifle okunacak bir şeyler yazsa Melih dahil kimseye kayıtsız kalamam. Biz burada okuyup yazma peşindeysek önceliğimiz de bu olmalı diye düşünüyorum. Misal seninle birkaç aylık güzel bir muhabbetimiz var ama ne sen beni tanırsın ne ben seni, tek ölçü okuyup yazdıklarımıza bakmak karşılıklı olarak doğru mu? Daha yakından tanırız zamanla veya tanımayız ama bu yetiyor değil mi bir ölçüde? İşte benim genel bakışım da tıpkı böyle, Hıncalın da her hareketini onaylamıyorum tabi ki, belki şu yazılarda anlattığı eski zamanlardan payıma düşeni almaya çalışıyorum, herhangi bir yazardan olduğu gibi. Haşmeti ise severim ne yalan söyleyeyim :) Öykücüdür aynı zamanda o, amatör de olsa, bir kitabı da var elimde yıllar önce okumuştum. Hele ona da da bir inceleme yazayım oldu olacak :) Şu muhabbeti yapabilmemiz de çok güzel diye düşünüyorum, ne demiş Aşık Veysel, "koyun kurt ile gezerdi/ fikir başka başka olmasa" sağ olasın :)

3 sonraki yanıtı göster