Sevgili okur dostlarım! Şimdi okumayı düşündüğünüz bu satırlar tamamen gerçek dışı ve gerçeklik arasındaki kayboluştur. Kitapla ilgili ayrıntılar yahut bilgiler yer almamaktadır. Okumaya devam etmek isteyen dostlarım o zaman başlayalım: Dünya dünya! Güzel misin? Yaşamak nefes almak devamlılığı mıdır? Gel zaman git zaman! Hücreler ve zerresi... Düş! Düşün! Ruhsal nesnel... Yeter ne diyorum kesiyorum! Kapkaranlık bir odada açmış gibiydim gözlerimi. Işık yok. Ellerim ve ayaklarım ile sağı solu, önü arkayı yokla. Nesne yok... Kimse yok... Kaldıysam uçsuz bucaksız odada tek başıma ve karanlıkta, içime dönerek kendimle gerçeği bulma vaktidir başlamalı... Yapılması gerekliydi. Delirmeden bu sessizlik ve karanlık içerisinde gerçeğin peşinden koşmak mümkün müdür? İyilikler kötülükler... İyi kılığındaki kötü ile gerçek iyiyi ayırt edememezlik sorunum var tabiki. Bunun için kılık içine girmiş olan kötünün, gerçek kimliği ile yüzleşip yıkmak gerekliymiş. Onunla, tüm silahları ortaya koyarak savaşmalı ve yenmeli. Gerçek iyiyi korumak için onu içe saklamalı, sarılmalı... Derken bir ışık belirir öteden. Kayıplar içindeyken... Yürüdükçe yaklaşıyor yaklaştıkça uzaklaşıyordum sanki. Dünyaya döndüm tekrar: Ben dönerim o döner. Ne için bunca zahmet? Gerçek herkesçe aynı olan gerçek... Bu dünyada kayıplardayız diyordu Kafka... Ne doğru söyledin! Istırap tek olumlu ögedir diyorsun bir yandan da! Bu dünya ile bağ görüyorsun onu ya! Kafamda hafif çalan bir müzik. Dış dünyada çıt yok oysa... Ritim tutarak kafa sallıyorum şu anda. Gizli bir kamerayla izlermişsiniz gibi düşünün beni. Normal olduğumu düşünüyor musunuz hala? Susuzluk gibi bir his bu. Dilin damağına yapışır ya hani, tam o anda su içmeye gidersin ya koşarak, öyle koşuyorum sanki ışığa doğru. Fakat düşünmeden de düşten çıkılmaz. Devam o zaman... Yol almak değil bu ilerleyiş, bir kaçış gerçeğe doğru. Bir koşuş... Gerçeğe kaçarak bir başka gerçeklikten ayrılıyor gibiyim. Hayatı gerçek sanarken aslında ölüme doğru... Ah Evet! Ölüm... Ona koşuyorum! Tam bunu der demez durdum. Koşmamı engelleyen bir şey var: Yaşam... Yaşayarak ölüme ilerliyorum. Yaşamla savaşmak lazım. Doğru olan bu savaşarak ölmek. Dünyaya savaş açmak. Gerçek olmayan sahte olan geçici olan... Sonsuza kadar bu dünyada yaşamayı aklıma getirdim. İşkence bu! Ölmek kurtulmak... O kurtuluşa yaşayarak ilerlemek. Gülüyorum yahu! Istırap çekenlere selam olsun! Amcaya (

Arthur Schopenhauer ) ve babaya(

Franz Kafka) selam olsun... Kitapla ilgili söyleyeceklerim yok efendim. Kafka'yı bilen bilir, bilmeyen sevmeyen anlamaz. O zaman anlayan ve sevenler devam!

Mavi Oktav DefterleriFranz Kafka · Altıkırkbeş Yayınları · 20161,064 okunma

··

272 görüntüleme

Çağıl

@neytiri ·

04 Haziran 2018 23:15

"Yaşamak yaralanmaktır." -Cemil Meriç. Bu inceleme, kaybolmanın aslında bir nebze de olsa kendini bulmak olduğunu gösteriyor ama kendini bulmak tabiki de çözüm olmuyor. Bir bakıyorsun, düşüncelerinin göz altı torbaları var artık.