Erhan bir yorumu yanıtladı.
Bazı şeylerin rahatlatması lazım insanı normalde, yazmak mesela. Yazan bir insan şikayet etmemeli şundan bundan. En güzel terapilerden biri nasıl olsa yazmak değil mi? Değil diyeceğimi tahmin edenler vardır elbette, uzun zamandır okuyanlar arasında. İnsanın başı çatladığında, votkalı bir şeylerle hayatını idame ettirdiğinde ve yazacak bir şeyi
··
15 görüntüleme
Öne Çıkan Yorum
Sağolasın vallahi ihtiyaç vardı bu yazıya :) Yazmanın etkilerini yazarak anlatan adama yorum yazarak katkıda bulunmak da garip bir şekilde yazı çemberine dahil görünüyor değil mi? Bu yazıyı birkaç defa daha okumalıyım..
Yine Metin abi olsa ne derdi diyesim geldi,daha önceki çeşitli kişilerin çeşitli yazılarında 85 defa olduğu gibi:)
Yazmak bir teselli bazen, bir doyumsuzluk belirtisi kimi zaman, bir oldurma çabası sanki olmayanı, bir bilinme arzusu ya da..
Yine islamcı tarafımla da bir katkı yapmalıyım :) Biliyorsun ilk gelen ayetler "oku" diye başlıyor ve o ilk ayetlerin içinde şu da var " O insana kalemle yazmayı öğretti- O insana bilmediklerini öğretti" Ve hemen peşinde de şöyle bir ayet, "Evet insan mutlaka azar, kendi kendine yettiğini sandığında"
İnsan yazarak kendi dünyasını kuruyor ama bunun bir yere kadar yeteceği vurgulanıyor bence, senin yazındaki bu yetmezlik kıvranışı da bence buna dahil..
Hani hep söylenen yazarken Tanrıyı oynamak meselesi var ya işte öyle belki de, insan ne kadar okuyup yazsa da kusurlarla dolu ve muhtaç bir varlık..
Yazı çemberleri daha iyidir diğer bazı çemberlerden :) Herkes farklı bir şeyler için yazıyor. Dostoyevsi mesela, kumarbaz örneğinde, borçlarını ödemek için yazmış. Biz içimizdeki çıkarmak, birine ya da birilerine ulaşmak için yazıyoruz daha çok - biraz da hoşumuza gittiği için. Ben de kendim için yazıyorum genelde, nasıl Kuran dediği için okumuyorsam. O yüzden azmamda bir sakınca yok herhalde:)
Kuran'dan herkes farklı bir şeyler alıyor, ama en iyisini senin gibi "oku"yu feyz alanlar yapıyor kanımca. İnsanların kusursuz olamayacağı da aşikar zaten, diğer her türlü varlık gibi. Muhtaçlık biraz göreceli ama tıpkı tanrıyı oynamak gibi. Semih'in kitabında da geçtiği gibi "Tanrı olmak zor iş" sonuçta.
Yazmak üzerine yazmak... :) çok güzeldi elinize sağlık :))
Erhan Bey yazınız ne tanıdık! Yazınızın bana verdiği his öylesine dost ki. Okumaya devam ettikçe içimdeki yazınsal hastalıklı his bütünleşti.. çünkü bu durumun ifadesi "hastalıklı".
Rahatlayacağımızı, kendimizi boşaltacağımızı düşünerek geçiyoruz defterin başına ama sonu uçurum, eminsizliklerle dolu, havada, aklı bi' karış yazıyla son buluyor. Ama işte bitmiyor bu, aynı umuşlu başlangıç, aynı gölgedeki belirsizlik hep devam ediyor... Bu durumu hastalıklı yapan da bu döngü diye düşünüyorum, biliyorsun ama yine de devam ediyorsun. İlginç bi' bağ bu. Yemin ederim hayatımda hiç anlam veremediğim bi' şey bu. Ve, savaşmaya çalıştım da.. ihmal ettim yazmayı. Boşvermeye çalıştım yazmayı ve sonu özür dolu yazılar oldu. Defterimden, kalemimden özür diledim. Utanç dolu cümlelerle kendimi affettirmeye çalıştım. Niyesi, kimesi yok bu özür dilemelerin. Çünkü yazmayınca daha beter, daha çekilmez olduğunu anladım. Çok ilginç bi' durum bu. Çok deneysel. Hayatta kişinin, kontrol ettiği, pişman olduğu, kendini akışına bıraktığı ve onla huzur bulduğu/ bulamadığı, küstüğü, sövdüğü bi' uzamının olması... Belki de, kalemin bağımsızlığıyla alakalıdır bu, bilemiyorum. Yazı yazarken bin farklı ruh oluyoruz. Elimizde bizden daha görmüş geçirmiş, deneyimli bi' hafiflik-ağırlık oluyor. Bunu yok saymak mantıklı bakıldığında, kişinin en büyük deliliği olur. O halde neden hâlâ bütünselleşememiş bi' his duyuyoruz ya da eğreti gölgelerle dalgalanıyor ruh? Bu ilginç işte. Hem de çok! Kişinin yazıyla çok samimi, uzaklaştıran, zaaflarını kullanan, onu destekleyen, çok içli dışlı bi' ilişkisi var. Tüm bunları iten en önemli şeyse gizem diye düşünüyorum.
Bu tanıdık, denemesel yazınız sorgulayıcı tavrıyla her ne kadar vurup kırsa da o kadar çok "dost" bi' yazı olmuş ki... Kesinlikle yalnız değilsiniz...
Meltem hanım, farklı kişilikleriz. Gerçekten de gerek incelemelerinizi, gerek yazılarınızı gerekse yorumlarınızı elimden geldiğince hayranlıkla takip ediyorum. Hatta yazınsal akbabalarla ilgili yazınızın altına bir şeyler yazmak konusunda epey sürüncemede kaldığımı hatırlıyorum, ama yapamadım, yazacağım şeyin sizin yazınız karşısında her durumda yapmacık kalacağının bilincindeyim çünkü. Evet, farklı kişilikleriz ve farklı bir yazım tarzımız var (benimkine tarz denebilirse eğer) Ama bu farklılık içinde bile, ortak, hastalıklı bir şey olduğunu görmek sevindirdi beni. Evet, rahatlamıyoruz , daha kötü oluyoruz belki yazıların sonunda, ama yazarkenki o garip bağımlılık, belki başka bir şeyin, kendi elimizin kontrolü altına girmenin verdiği o gevşek kölelik durumu ya da üzerimizdeki sorumlulukları unutup herşeyi kalem kağıda-benim durumumda bilgisayara--bırakma hali, sahte olduğunu bilsek de vazgeçilmez yapıyor bu dünyayı bizim için. Yazdıktan sonra, ya da serbest kaldıktan sonra, insan eserine bakıp " bu mu yani, beni bunun için mi o garip duruma soktun, değer miydi bunun için kendimizi rezil etmeye" diyoruz belki, ama içimizde bir yerlerde kötücül bir cüce pis pis sırıtıyor ve her şeye rağmen devam ediyoruz yazmaya o hastalıklı keyifliliğimizle. Neyse uzattım gereksizce, çok teşekkürler dostane yorumunuz için.
1 sonraki yanıtı göster
Bu yorum görüntülenemiyor
"Vurulmak istediğinizde, yaşamanızı sağlayan yüzsüzce, ama içten içe, bilerek belki de, kalbinizi sıkan eliyle?" Ne güzel ifade etmişsiniz hissettiklerinizi böyle, kaleminize sağlık :)
Çok teşekkürler :)
1 sonraki yanıtı göster
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.