KAZA
Tablo: hizliresim.com/b6L0W8
“-Gökhan! Gökhan! Ne olursun aç gözlerini. Lütfen! Bak ben buradayım. Kendine gel ne olursun!”
Bu ağlayarak bana seslenen kişi halam. Ancak ben ona cevap veremiyorum. Gözlerimi bile açamıyorum. Gözlerimi açmaya çalıştıkça, daha çok kapanıyor sanki. Ayaklarımı da hissetmiyorum. Neler oluyor böyle?
··
71 görüntüleme
Elinize sağlık, tablodaki yaşamla ölüm arasındaki o karanlık bölgeden sağ tarafa geçebilmiş Gökhan sevgiye tutunarak. Güzel ve duygusal bir hikaye, baştan sona hissettiriyor hastanın ruh halini. Teşekkürler bu ay da katkınızdan dolayı.
Çok akıcı ve duygusal bir hikaye olmuş. Nasıl bittiğini anlamadım :)) Ama iyi ki güzel bitti... Gökhan adına sevindim. Elinize sağlık :))
Daha hikayenin ortalarında dedim ki, kesin Sema hastanede şahit olduğu vakalardan bir karma yapmış kurgularken:) Anlatımın çok gerçekçiydi çünkü... Hayat bizi her an yarı yolda bırakabilir. Çevremizdeki insanlara karşı, özellikle sevdiklerimize, sonsuza kadar yaşayacakmışız gibi davranmaktan vazgeçmek zorundayız...
Ellerine sağlık Sema, çok güzel ve duygusal bir hikayeydi...
Kesinlikle öyle. Daha dikkatli olmalı hatamızın farkına varınca da düzeltmeye çalışmalıyız bir an önce diye düşünüyorum. Ben teşekkür ederim.:))
Bu yorum görüntülenemiyor
Bu yorum görüntülenemiyor
Bu yorum görüntülenemiyor
Son paragrafla Zarifoglu'nun "küçük basit şeyler yetiyor/ kederlenmeye yada mutluluğa " dizesi geldi aklıma.
Kalemine sağlık, var'ol ve yazmaya devam et :))
Çok sevdim. Çok umut dolu bir hikâye. Yorumlardan anladığım kadarıyla, tıpla ilgilisiniz, ve bunu hikâyenizde çok güzel kullanmışsınız. Karakterin ruh hali de gayet iyi yansıtılmış. Murat kötü arkadaş, Esra ne olursa olsun sevdiğinin yanından ayrılmayan bir kadın, Gökhan da... kuvvetle muhtemel öfke sorunu olan bir genç...
"Küçücük bir umut ışığının sızdığı delik varsa eğer, ona iğne sokarak yavaş yavaş genişletip, sonrasında çekiçle kırarak tamamen karanlığı aydınlığa çevirebilir insan. Nasıl mı? Pes etmeden sevgiye tutunarak. Sevgi hayattır…" Bu, hikâyenin en sevdiğim yeri...
Ölüm ile yaşam arasındaki o ince çizgi açısından tablo ile de uygun. Elinize sağlık. :)
Bu hikayeyle umudun varlığını yine yeniden yasadim,hissetirdiklerin için teşekkürler.keşke ben de yazabilseydim...
Çok teşekkür ederim. Hikâyenin bir çoğu gerçek olduğu için kötü zamanlarda hep aklıma geliyor ve umut her zaman var bunu düşündürüyor. Ben yazamazdım eskiden ki halen de çok iyi olduğumu düşünmem. Ancak insan okudukça ve bir şeyler karaladıkça daha da gelişiyor:)
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.