Bazen hiçte güzel parlayan yıldızlar olmuyor, esmiyor da.. Öyle umut vad eden iyi kalpli insanlar da olmuyor. Hepsi aptal gibi geliyor hatta. Yine de yazabilmek icin kuruyorum, hayal etmeye çalışıyorum. Çok şey feda ediyorum bu uğurda; ümitsizliklerim, kırgınlıklarım, kızgınlıklarım, boşa düşmüş her bir zerrem. Her bir zerreme yeniden hayat verip, fonksiyonlarını yerine getirmelerini sağlıyorum ve sonra yazıyorum. Doğmamış çocuklar için yazıyorum. Söylenmemiş sözler, sevilmemiş kadınlar, seçilememis erkekler için yazıyorum. Nazim'ın, Piraye'nin, İlhan'ın kalemine sığdıramadıklarını yazıyorum ve biliyorum. Henüz doğmamış bir çocuk yazmayı bıraktığım an da kalemimi alıp benim de kalemime sığdıramadığım şeyleri yazacak. Ona yazabileceği daha güzel bir dünya bırakabilmek için yazıyorum...
·
3 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.