Gönderilmemiş mektuplarınız, hiç çıkmadığınız yolculuklarınız var değil mi sizin de... İnsan olmanın enkazı altında, mutluluk nedir bilmeden bir bilinmezin peşinde sırf birileri de öyle yapıyor diye sürüklenip gittiniz. Üstelik bir durup dinlemeden kendinizi. Bir kıyafet, bir ayna ve bir kalemden ibaret olduğumuza bakmadan, biz giysili hayvanlar, tepeden tırnağa bir huzursuzluğun eşiğindeyiz. Bu öyle bir eşik ki eşdikçe kendimizden geçtik, aynaya bakan bizdik ama aynadaki bir başkasıydı. Bomboş bir odanın içinde duvarlar ve kendimiz yoktuk sadece. Birden fazla kendimiz vardık. Sadece iç sesi bile yetiyordu insanın huzursuzluğuna. Ki doğa bir de insana "kendini görmeme yeteneğini bahşetmişti." Bana kalırsa aynı doğa insana bir de kendini en iyi kendinin bildiği yanılgısını da vermişti. En farkında halimiz bile yerle yeksan...bilinçsiz...huzursuz. Pessoa'nın iç sesi olan bu kitap aslında tüm insanlığın iç sesi. Kendi ruhunu kendi huzursuzluğunu yazdığı satırlar aslında bütün insanlığı etkiliyor. Üzerine bir Oblomovluk çöküşünden olacak ilk okuyuşta bir iç döküş havası buluyor okur kitapta. Bu çok bilgece bir iç döküş. İçe dönüş... Enlerim arasında sayabileceğim inanılmaz bir kitap kazandım. Kesinlikle herhangi bir sayfadan rasgele okunabilecek kalitede, her cümlesiyle beyninizden vuracak sarsıcılıkta. Ne güzel de anlatamıyorum değil mi? Böyle bir etkisi var işte. Okuyun da bir anlaşmış oluruz o zaman :) Ömrünüzden iyi kitaplar eksik olmasın.

Huzursuzluğun KitabıFernando Pessoa · Can Yayınları · 201710,7bin okunma

·

1 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.