Öne Çıkan Yorum
Tavrınıza bayıldım zevkle okudum yazdıklarınızı🤗
Teşekkür ederim sağolun, diğer veliler ve bir kısım öğretmenler pek bayılmasa da ben de bayılıyorum tavrıma:)
"Gençleri anlamak için kitaplara gerek yok, hangi yazar, bir anne ya da babadan daha iyi bilebilir ki çocuğunuz ile kuracağınız iletişimin sağlamlığını." Ne kadar haklısınız efendim. Her çocuk bir kitaptır ve onu anlamak için de pedagog olmaya gerek yok. Çocuğuna güven duymak ise kendine duyduğu güven kadardır insanın ancak...
Çocuklara yapılan her davranış bumerang etkisi yapar ki, bu sebeple sizi en az çocuklarınız kadar şanslı görüyorum.
Annelik duygunuza ve eğitici ruhunuza sağlık diyorum.:)
Güzel ve faydalı bir paylaşım...
Çok teşekkür ederim evet bir pedagog değilim ama çocuklarını çok seven bir anneyim.
1 sonraki yanıtı göster
Bu düşüncelere sahip ebeveynlerin çoğalması tek umudumuz Ferah Hanım. Elinize yüreğinize sağlık inceleme için.
Teşekkür ederim Elif Hanım, eğitim camiasında (öğretmenler ve veliler) aykırı veli olarak tanınsam da , çevrem de çoğu kimse heee şımart bu kadar çocuklarını yarın yalnız kalınca anlarsın tepkilerini sık sık duysam da ben yalnız kalacaksam bu şekilde bir yalnızlığım olsun. Çocuklar hangi yaşta olurlarsa olsunlar, samimiyet hissettikleri güvendikleri ebeveynleri gecenin kör bir vakti bile olsa sığınmak , dert yanmak için ararlar. Hangi yaşa gelirlerse gelsinler çocuk olduklarını kendileri unutmaz hiç endişem yok.
1 sonraki yanıtı göster
Hep kendileri gibi olmamı isteyen bir ailem ya da velilerim oldu. Bu bahsettiğiniz "Aile" ve "Veli" kavramlarını fazlasıyla yerine getirdiler. Ancak, olmuyor. Gelecek kaygıları var ancak uygulama tarzları uyumsuz. Hep onların istediği gibi bir insan olmaya çalıştım. Bilhassa olmak üzereydim de. Hep boyun eğdim. Her şeyime (duygusal yaşantıma bile) dokunmalarına izin verdim. Sırf onların isteği olsun diye istedikleri mühendislik bölümünü okumaya çalıştım. Ama yaşamdaki en önemli şeylerin özgürlük ve mutluluk olduğunu farkettim bir olgunluğa erişince. Ailemle aynı şehirde okuduğum okulu bıraktım. 19 yaşımda, yaşlıların yaşama azmine hayran kaldım çünkü hayattan bir emelim kalmadı. Ve kaçtım. Şu an istediğim okulu veya istediğim bölümü okuduğum söylenemez. Ama insan onlardan kaçmak istiyor. Çünkü hangi yaşa gelirsek gelelim bu yaygınlaşan kavram hep bizi çocuk olarak görüyor. Bu yüzdendir ki, çocuk yapılmasına karşıyım. Her şeyi kendilerinki gibi olmasını isteyen "anne veya baba" adayları olmayın. Gerçekten zarar edersiniz. İnsanlığın kökü kuruyacak değil.
Benim çocuklarım için olan gelecek kaygım sadece mutsuz olmamaları. İyi meslek, kariyer, bol sıfırlı bir kazanç sadece araç Harun Bey. En elit mesleklere ulaşmış ancak sevgisini, umudunu yaşam hevesini yitirerek aldığı nefesi halen daha hırsları adına alıp veren o kadar çok arkadaşım, arkadaşlarımın çocukları oldu ki. Benim çocuklarım mutlu olsunlar yeterli. Üzüldüm yaşadıklarınız adına, mutluluğu yakalayın. Teşekkür ederim.
1 sonraki yanıtı göster
Bu yorum görüntülenemiyor
Burada bir annenin, annelik duyguları ile yola çıkarak bazı şeyler ile yüzleştiğini ve özrü ile birlikte kendi öz eleştirisini gördüm. Çalışan bir anne olarak çocuk büyütmenin zorluklarını ve bu mecburiyetin evlatlarınız üzerinde olan bazı şeylerinizi ne kadar da kısıtladığını ve hatta engel teşkil ettiğini tahmin edebilirim.
Hayatta birer ebeveyn olarak bizleri esir alan korkularımız var. İyi ebeveyn olabilecek miyim? Çocuklarımın ihtiyaçlarına yetişebilecek miyim? Onları kötülüklerden koruyabilecek miyim? İyi bir gelecek sunabilecek miyim gibi endişeler ve tüm bunları aşabilmek için katlanmakta olduğumuz mecburiyetler var bizleri onlardan alı koyan. Keşke hayat hepimiz için adil olsaydı da zor olmasaydı! Bizler de ailemiz ile daha çok vakit geçire bilip, onları bu zorlu mücadelelere daha dayanaklı hale getirmek için daha fazla zaman harcaya bilseydik. Hayat akıp gidiyor ve sevdiklerimiz ile daha çok vakit geçirelim diyeceğim, ama mecburiyetler işte!
Emeğinize, yüreğinize sağlık. Her şey sevdiklerimiz için Ferah Hanım...
1 önceki yanıtı göster
Teşekkür ederim Adem. Kontrolcü olmak benim tarafımdan bakınca, her anını sorgulamak, kurcalamak yargılamak sınırlar koymak olmadı hiç bir zaman. Akşam işten geldiğim zaman yemek yerken oturup gün içinde yaşadıklarımı anlatırdım, bir bakardım onlar da katılmış kendi günlerinin hikayelerini paylaşmaya. Çalışan anne olmak evet çok zor ama benim çalışıyor olmamın çektiğim sıkıntılarımın sebebi çocuklarım değil ki. Dengeyi kurabildiğin sürece ilişkilerin sağlıklı oluyor.
1 sonraki yanıtı göster
Bu yorum görüntülenemiyor
Bu yorum görüntülenemiyor
Harikasiniz Ferah.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.