Hep kendileri gibi olmamı isteyen bir ailem ya da velilerim oldu. Bu bahsettiğiniz "Aile" ve "Veli" kavramlarını fazlasıyla yerine getirdiler. Ancak, olmuyor. Gelecek kaygıları var ancak uygulama tarzları uyumsuz. Hep onların istediği gibi bir insan olmaya çalıştım. Bilhassa olmak üzereydim de. Hep boyun eğdim. Her şeyime (duygusal yaşantıma bile) dokunmalarına izin verdim. Sırf onların isteği olsun diye istedikleri mühendislik bölümünü okumaya çalıştım. Ama yaşamdaki en önemli şeylerin özgürlük ve mutluluk olduğunu farkettim bir olgunluğa erişince. Ailemle aynı şehirde okuduğum okulu bıraktım. 19 yaşımda, yaşlıların yaşama azmine hayran kaldım çünkü hayattan bir emelim kalmadı. Ve kaçtım. Şu an istediğim okulu veya istediğim bölümü okuduğum söylenemez. Ama insan onlardan kaçmak istiyor. Çünkü hangi yaşa gelirsek gelelim bu yaygınlaşan kavram hep bizi çocuk olarak görüyor. Bu yüzdendir ki, çocuk yapılmasına karşıyım. Her şeyi kendilerinki gibi olmasını isteyen "anne veya baba" adayları olmayın. Gerçekten zarar edersiniz. İnsanlığın kökü kuruyacak değil.
Benim çocuklarım için olan gelecek kaygım sadece mutsuz olmamaları. İyi meslek, kariyer, bol sıfırlı bir kazanç sadece araç Harun Bey. En elit mesleklere ulaşmış ancak sevgisini, umudunu yaşam hevesini yitirerek aldığı nefesi halen daha hırsları adına alıp veren o kadar çok arkadaşım, arkadaşlarımın çocukları oldu ki. Benim çocuklarım mutlu olsunlar yeterli. Üzüldüm yaşadıklarınız adına, mutluluğu yakalayın. Teşekkür ederim.
Sözüm meclisten dışarı, beni yetiştiren insanlar için tek şunu diyebilirim ki. Onlar bir yerlerde yalan hayatlarını yaşasın. Beni hayatım boyunca sevecek bir insan. Ve birkaç kayda değer dost. Ben bunlarla ve özgürlüğümle mutluyum artık.
Yorum yapabilmek için giriş yapmanız gerekmektedir.