Kuzenimin vefatında yaşadım ben de bunu. İnançlı bir insan olduğumdan değil, inançlı sayılmam ama yine de acımızı yaşamamıza izin yokmuş gibiydi. Diğerleri de haklı. Oyalamak için, kafa dağıtmak için yapıyorlar. Yine de başka şeyden söz edecek olsam sanki kardeşime saygısızlık yapıyormuşum gibi geliyor. Gülünce bile gözlerim acıyla kısılıyor. 'O gitmiş, bu hayatta yok artık' aklıma hep bunlar geliyor. Bu yüzden çok da önemsemiyorum kim ne takmış, ne giymiş, ne demiş. Bir nefes sonrası mezarda bitebilir, bu yüzden yapabildiğimiz kadar yaşayalım.