Birileri bir şeylerle uğraşıp duruyor. Yaşam denilen sınırlı çizgide ne kadar da pasifleşiyoruz. Bütün günler para kazanma, onları harcama, uyuma, kalkma ve tekrar para kazanma süreciyle geçiyor. Farkındalığımıza dair bir ışık görünmüyor artık. Düşünsel buhran kenara itilmiş, robotik yaşamı benimsemişiz. Bazen hayatına bir insan giriyor, seni fikren uyanışa geçiriyor. Böyle insanlar kaldı mı? Uyumaya öyle bir alıştık ki, uyanmak bizim için mümkün görünmüyor; benzer rüyaları gören, gerçeklerden habersiz alışkanlıklar yumağıyız. Alışkanlık denilen illetten kurtulmak neden bu kadar zor? Tekdüze yaşamın kaynağı olan alışkanlığı neden hayat felsefemiz haline getirdik ki? Tekdüzelik, sabit fikirlilik istikrar mıdır? Böyle mi algılıyoruz?