Bir çocuk; bir çöplükte bir duvar kuytusunda bir yalnızlıktaysa dalgınsa gözlerinden yaşlar süzülüyorsa hiçbir şey yapmıyorsa beni yanında buluyor.Çocuğunu peşinde sürükleyen bir dilenci kadın benim yüreğimi yakıyor. Kadın değil o çocuk beni ilgilendiriyor. Kamburu çıkmış bastonuyla yerleri döverek zoraki yürüyen dede benim içimi acıtıyor. İşte o zaman "ben kimim" diyerek herkesten her şeyden sorumlu tutarak kendimi dağıtıyorum. Benden bana bir şey kalmıyor. Asıl yapacaklarımı ihmal ediyorum.Farkında olmadan ben kendimde tükenerek çoğalıyorum. Anlaşılmaz bir şey bu.
Hem tükenmek hem de çoğalmak nasıl bir şeyse?
Sayfa 44Kitabı okudu
·
3 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.