Içimden geçenler.
Umutlar dem vurunca geceye ayrı ayrı hüzünler vurur yalnızların kapısı. Açmamakta kaçıştır açmakta. Olsun dersin yalnızlığın ufkunda sessiz üretirken acarsın kapıyı, başlarsın o huzunlerle yazmaya, aslında yalnızlık olmasa insan içten yazabilir miydi? Bence yazamazdı yazmak için dolmak gerek yanında yaslanacak biriolan hiç dolabilir mi? Yazılamazdı. Unutma büyük şairlerde, büyük yazarlarda büyük düşünürlerde genelde yalnızlardan çıktı.
Yalnızlar yalnız sevdi severken uzaktan, uçsuz bir dunya kurdular sevdiklerine ama genelde sevdiklerinin haberi olmadı. Neden söylemediler korktular genelde sevdikleri ile yalnızlık arasında kaldılar. Yalnızlıklarını hep tercih ettiler, nedeni yalnızlıkları hayatta hep güvenceleriydi. Geceleri gibi örtselerde onları duygu denizlerini aydınlattılar günes gibi doğarak karşılarına, dostum sevmekte yalnızın işi üzülmekte o üzülmeler olmasa yazılmadı büyük eserler.
Mir'at-ı Cünun
··
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.