Her sabah cesedimi ensesinden tutup ayağa dikmek, sonra ondan önünde duran günü neredeyse başına silah dayanmışçasına yaşamasını istemek, ne kötü bilsen... Kaygılar sabahları başlıyor. Sabah, yoğun bir aydınlık, beyaz bir körlük... Yüzlerce gözün önünde çırılçıplak kalmak gibi bir şey... İstiyorum ki bu gece -ya da herhangi bir gece- hiç bitmesin. Bu yağmur hiç dinmesin ve sen, dalıp gittiğin karanlıkta sinemanı seyredip dur. Ben hep içimde, inimde kalayım, vahşi bir hayvan gibi... Ucunda yazlar olmayan uzun kış uykularına dalayım...
Sayfa 64
·
13 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.