Yapılan bir fedakarlığın boşluğa düşmesi taşınabilmesi epey zor bir duygudur. Zweig bütün kitap boyunca bu duygunun oluşumunu ve nihayetinde insana kendisini nasıl aciz hissettirdiğini güçlü bir şekilde ifade ediyor. Kitabın en çarpıcı cümlesi, bütün bu duygunun özü mahiyetinde olan şu cümledir: “Bir insan için bütün yaşamınızı bir kenara itiyorsunuz, o ise kayıtsızca elinin tersiyle kovduğu bir sinekten daha fazla değer vermiyor size.”
