Rahmetle.
Nuri Pakdil ise “usta”ydı, Sultan Abdülhamid gibi marangozdu. Kimsenin yerinde gözü yoktu, kendi koltuğunu Kudüs’ün sessizliğinden yontarak kendisi yaptı ve İstanbul’un tam ortasına koydu. Sessizliğin bir alfabesi varsa, grameri ona aitti. Sayfalarının çoğu Kudüs gibi sessizdi; cümleleri, sessizliğinin uzayıp giden gölgesiydi.
·
3 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.