Aslında, tanrı bir konuda adil. Hakkını vermemiz gerekir.
Konu mutluluk olunca, zengin de olsan, fakir de olsan, görünümün iyi de olsa, kötü de olsa fark etmiyor.
Tarafsızlığım, düşünürlerin görüşlerine yönelmek üzere. Düşünürler savunuyor ki; insanlar, hedefe ulaştıklarında kalıcı şekilde mutlu olacağını düşünüyor. Esas mutluluk daimi olmalı. Fakat kimse, yeryüzünde, sahip olduğumuzda ya da hedefe ulaştığımızda bizi sonsuza dek mutlu edebilecek bir şey olduğunu düşünmüyor. Dolaylı yoldan, gerçek anlamda mutlu olma ihtimalimiz sıfır dolaylarında seyiriyor. Fakat benim görüşlerine katıldığım grup da diyor ki; insanları esas mutlu eden şey, hedefe / amaca ulaşmak için gösterdiği çabadır. İnsan, mücadele etmeyi sever. Bununla mutlu olur. Yani, nereye gittiğimizin bir önemi yok. Biz sadece koşmaktan nefes nefese kalmayı seviyoruz.
Gerçi yazınca fark ettim. Evet, insan mücadele etmeyi seviyor. Hem ne mücadele! Ancak, akıp giden hayata karşı durabilmek, öylece durup seyrediyor olabilmek gerek bazen. Dünyaya sadece mutlu olmak için gelmedik. Sadece koşuşturmak veya mücadele etmek için de. Ara sıra nefes almamız gerek.
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.