Zeytin ağaçlarının da hafızası vardı.
Her yeni doğan bir evvelkinden öğrenirdi geçmişini.
Onlar bu toprağın insan eli değmeden önce yerleşmiş canlı varliklariydi.
Can vardi bedenlerinde,ruh vardı.
Bu topraklar aslında onlara aitti.
Çağlar boyunca kim yerleşmişse bu topraklara,onlarla cömertce paylaşmışlardı zenginliklerini.
Her kendilerine bakanı beslemişlerdi, hiç ayrım yapmadan.
Yemişlerini,yağlarını,kuruyan gövdelerini sunmuşlardı insanlar kullansın diye.
Barışın sembolü olmuştu zeytin , dalıyla.
Güvercinin ağzında umuda , sulha resim olmuştu....
Sayfa 21Kitabı okudu
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.