Mutsuz, korkmus ya da öfkeli bir çocukla karşı karşıya kaldıklarında, bir grup anne-baba çocuğun dikkatini dağıtarak ya da “unut gitsin” dlyerek duygularını değiştirmeye çalisiyordu. Yaklaşımlarını duyguyu göz ardı etmek olarak adlandırdığım bu anne babalar, çocuklarının duygularının bir seçim meselesi olduğuna inanıyorlardı. Genel olarak, duyguları göz ardı eden anne babalar olumsuz duyguları deşmeyi, ateşe benzin dökmeye benzetiyorlardı. Öfkeyi kontrolden çıkmış saldırganlık, üzüntüyü kendine acıma batağına saplanma, korkuyu da ödleklik işareti sayıyorlardı...... Ne yazıkki bu kadar yaygın olmayan öteki ebeveynlik tarzıysa, duygu rehberliğidir. Bu yaklaşımı benimseyen anne babalar, çocuklarının öfke kontrol ya da üzüntüsünü bağlantı kurma ve çocuğun duyguları anlamasına yardım etme fırsatı olarak görüyorlardı.
Sayfa 94Kitabı okudu
·
127 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.