Ne çok umut verdiniz.
Nasıl sevdim.
Asla kırılgan değildim.
Hiç beklentim yok derken, beni eşyalar kadar hissiz sandığınızı farkettiğimde anladım ki beni sevmenizi beklemişim.Bir gün kendimden özür dilerken yakaladım aklımı...Avuntularla kandırmıştım ruhumu ve kalbimi...Her gün bir bahane bulmuştum kendime, insanlara emek vermekle öğretecektim duyarlılığı, koca yürekli olmayı, gülümsemenin içtenliğini ....severken çoğalmayı, biz olmayı....
Ödünç verdiğiniz bir rengi gökkuşağına çeviremediğim için üzgünüm.
Borçlu değilim.
Suçlu hiç değilim.
Ama büyük bir yanardağ kadar sevdim.Taa ki ateş kalbime düşene kadar, sevgi sellerinizden bir kova su bana düşmeyene kadar...Bir kova su vermeyi bilmeseydiniz yine anlardım.Ama ırmak ırmak başka dağ eteklerinden aktığınızı gördüm.Serin sularınıza muhtaç olmama arzusuyla, dualarımı üfledim küllerime.... Yeryüzünde koca bir yürek ile varolmaktan asla vazgeçmedim. Farkındalıklarımda katkısı olanlara ne kadar minnettarım bilemezsiniz.
Beni görmezden gelerek bana bir ben daha hediye ettiniz.
Sonay KARASU