Zweig kitapta, "tutku" üzerine yapılan hareketlerin rasyonelliğini kaybettiğini, üç bölümde yinelemiş. İlki zaten hikayemizin girişinde olan terk etme olayı, ikincisi kumarbazımızın kumar tutkusu, üçüncüsü ise Mrs C. nin kumarbaza olan tutkusu. İlk olaydaki tartışmada Alman çiftin rasyonel düşünceleri ve kitabın anlatıcısının düşünceleri arasında bir tezat kuruluyor. İnsanı anlamak için sadece mantıksal bağlamda düşünmenin yetersiz kaldığı okuyucuya hissettiriliyor. Öte yandan benim aklıma Montaigne' in "Mutluluk Üzerine" adlı denemesini aklıma getirdi. Asıl konu mutluluk üzerine de dönse, insan hayatında yaşanabilecek bir anın bile insanın tüm hayatını değiştirdiği vurgulanıyor. Dolayısıyla bir kimseye ölmeden önce mutlu dememek gerektiği sonucunu biz Zweig'ın hikayesinde de görüyoruz. İnsanın son günü beklenmeli her zaman Mutlu denmemeli ona ölmeden Cenazesi kaldırılmadan (Ovidius) Aslında ben bu konuda hem Zweig hem de Montaigne ile aynı fikirde değilim. Evet, baktığımızda insan hayatında birden değişim yaşadığı dönüm noktaları vardır. Ama bu dönüm noktaları dediğimiz anlar sadece bir kopma noktasıdır. Bir halat düşünün ki zamanla aşınıyor, aşınıyor, üzerinde tek bir iplikçik kalıyor. Ve halat son darbeyi de alınca halatın koptuğunu söylüyoruz . Aslınada halatın zamanla yıpranması gibi , bizi bu dönüm noktalarına getiren bir düşüncesel altyapı var. Yazarın anlattığı gibi, hiç beklenmedik bir anda beklenmedik bir olayla karşılaşıp hayatımızın aniden değişmesi fikri sanki hayatı tamamen rastlantısal yaşıyormuşuz hissi veriyor. Üzerimizde rastlantısal olayların etkilerini yadsımıyorum ama bu şekilde bir hayat yaşıyor olsaydık her şeyi akışına bırakıp çabalamaktan vazgeçmemiz gerekirdi. Bu da insanın hayatını anlamlandırma çabasında ciddi boşluklar doğururdu.

Bir Kadının Yaşamından Yirmi Dört SaatStefan Zweig · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 2020128,1bin okunma

·

4 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Çağrı Yenigün