“Şeytan yükümüzü sırtlanan günah keçisi değilse nedir?” Bu cümleyle başlayan ve ilk cümleden içine alan bir romandı. Okurken hiç sıkılmadan ama sonunu da merak etmeden okuduğum bir kitap oldu. Sonunda ne olacağı önemli değildi benim için. Sonu mutlu da bitseydi sevinemeyecektim çünkü etrafımızda o kadar ahraz var ki. Ahraz olmazsa bile dışladığımız, görmezden geldiğimiz, dış görünüşünden korktuğumuz... Bu roman toplumdan izole edilenlerin romanı. İki yüzlü, insanları dış görünüşlerinden dolayı uğursuz sayan, kendi dininden olmayanları kabul etmeyen bir kasaba. Okurken o insanlara o kadar kızdım ki. Çünkü bu hikayenin konusunun hayali bir konu olduğunu düşünmüyorum. Sanki yazar birilerinden duymuş da yazmış ki öyle olmazsa bile etrafımızda onlarca çöp toplayan kadın, erkek ya da çocuk yok mu ? Ben de o kasabada yaşasaydım nasıl davranırdım diye düşünmekten kendimi alamadım. Ahraz’a ya da Adile’ye taş atmazdım, onlara fiziksel olarak kötü davranmazdım diye düşündüm ama Adile’yi görünce korkar yolu mu değiştirir miydim? Buna kesinlikle hayır diyemediğim için boğazımda hep bir yumruyla okudum. Yazarın ilk romanı olmasına rağmen toplumsal gerçekçiliği bu kadar akıcı ve mitoloji ile harmanlayarak anlatması güzeldi.

AhrazDeniz Gezgin · Can Yayınları · 20194,894 okunma

·

21 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Revşan