Annesi, çocukluğun insanın ayağını yerden kesip onu ötelere taşıyan büyük, mavi bir dalga olduğunu söylemişti bir keresinde ve tam bunun sonsuza dek süreceğini sandığın sırada da ortadan kaybolup giderdi o dalga. Ne arkasından koşabilirdin çocukluğun ne tutup getirebilirdin. Ama o dalga yok olmadan önce ardında bir armağan bırakırdı kıyıya- bir deniz kabuğu. Deniz kabuğunun içinde de çocukluğun bütün sesleri olurdu.
Sayfa 151 - Doğan KitapKitabı okudu
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.