Kurgusu farklı, masal tadında bir kitap. İçeriğinde hayata dair bolca felsefe var. Yakışıklı bir gencin portresini yapan ressam sürekli olarak ona yaşının kaldıramacağı şekilde övgüler diziyor. Dorian Gray ise bu övgüler karşısında umarım yaptığın resim yaşlanır ben ise hep aynı kalırım şeklinde bir dilekte bulunuyor. Dileği gerçek oluyor. Yıllar geçmesine rağmen zaman, yaşantılar, duygu ve düşünceler hatta dedikodular dahi onun bedeninde hiçbir değişim yaratmazken portresi ise tüm bu sayılanlardan nasibini alarak iğrenç bir görüntüye dönüşüyor. Dorian Gray ise hayatı ilkesiz bir şekilde sadece zevk uğruna yaşıyor. Yüzü, bedeni estetiği, sanatı temsil ederken ruhu ise çirkinliği, kötülüğü temsil ediyor. Aslında bildik bir hikayae tersine çevrilmiş durumda. Notre Damın kamburu ile Dorian Gray arasında bir ilişki kurulabilir diye düşünüyorum. Dorian Gray bir burjuva, burjuvalara ait tüm ince ve zengin beğeniler kendisinde mevcut fakat bu durumun ruhu yani kişiliği üzerinde herhangi olmlu etkisi söz konusu değil. Tamamen bir gösteriş budalası olarak kendisine dahi eğreti gelen bir yaşam sürüyor ve bunun ıstırabını hep hissediyor, mutlu değil. İnsanoğlu her daim yaptıklarının kefaretini bir şekilde öder. Kimisi bunu çile çekerek, kimisi uykusuz kalarak, kimisi kendini alkole uyuşturucuya vurarak hayatı tahammül sınırları içerisinde tutmaya çalışır. Ama o hesap hep ödenir, bizzat kişinin kendisi tarafından...

Dorian Gray’in PortresiOscar Wilde · Koridor Yayıncılık · 201874,3bin okunma

·

16 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Serkan Yıldırım