Benim zavallı, dünyevi Öklit usum berrak bir biçimde yalnız şunu anlıyor: Acı var, suçlu yok, her şey doğrudan ve basit bir biçimde birbirinin devamı olarak geliyor. Her şey akıyor ve dengeleniyor. Ama bu, yalnızca Öklit mantığıyla ortaya çıkmış bir saçmalık, bunu biliyorum ve ona göre yaşamayı kabul edemem. Suçlu yok, bunu biliyorum ve benim bunu biliyor olmamın ne önemi var? Ben cezayı görmek istiyorum; yoksa kendimi yok edeceğim. Üstelik cezayı, bir gün, sonsuzlukta bir yerde değil, burada, yeryüzünde ve kendi gözlerimle görmek istiyorum. Ben inanmışım, bu yüzden kendim görmek istiyorum ve o saatte bir ölüysem yeniden diriltsinler; çünkü her şeyin bensiz olması çok aşağılayıcı bir durum. Ben; kendimle, kötülüklerimle ve cefalarımla birilerinin gelecekteki uyumunu gübrelemek için acı çekmedim. Ceylanın nasıl aslanın yanına yattığını, kesilen kişinin nasıl kalkıp katiline sarıldığını kendi gözlerimle görmek istiyorum. Herkesin birden, her şeyin neyin uğruna olduğunu anladığında burada olmak istiyorum.
Sayfa 355
·
4 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.