Savaşan kadınlar kadar bir de cephe gerisinde hayatta kalmaya çalışan, en az savaşın kendisi gibi pek çok zorluğun üstesinden gelmeye çalışan, çoğu zaman karnı burnundayken veya bebeğini emzirirken eşinin öldüğünü haber alan, hayatın tüm acımasızlığıyla bir başına kalan, savaşlar bitse dahi kendi savaşı sonsuza dek süren kadınlar var...
Günümüzde ne zaman şehit haberi duysam aklıma bu kadınlar ve o ufacık çocuklar gelir. Daha 3-5 aylık bebekler hatta daha doğmayanlar... Babaya mı üzülmeli, anneye mi üzülmeli yoksa çocuğa mı üzülmeli?!
Savaşın bir tanımı var ama işte bunların bir tanımı yok...
İncelemeniz yürek burktu, hüzünlendirdi, ama bir yandan da hafızamızı kamçıladı. Asla unutmamak lazım. Unutmaya izin vermemek lazım...
Ellerinize sağlık... Sevgiler...