Hayat bizi öyle bir yere getirdi ki ne olduğunu anlamadan bir yerlere savrulmuşuz, istemsizce herkes birbirinden ayrı herkes birbirine hayret yaşar olmuşuz , bilinmez ne zaman normale dönüşür bu hayat ne zaman insanlar doğruyu dürüstlüğü öğrenir. Yanlıştan uzaklaşmayı kim derdi ki hayatın bu kadar kötü insanlığın yok olacağını hep çocukluk yıllarını özlüyor, insan çocukluk yılların ne de güzeldi öyle hiçbir şeyi dert etmezdik en çok dert ettiğimiz şey gece yarısı babamızın eve cağırması olurdu çünkü arkadaşlarla oyun oynamak isterdik ama insanlığın düzelmesi için insanın içinde bir umut olduğu sürece herşey yoluna gireceğine emin olur umut olmazsa hayat boşa akıp giden su gibidir boşu boşuna yaşar insan amacı olmadan hedefi olmadan umudu olmadan yaşar ona da yaşamak denirse