"Bence Akif'in ahlâkî meziyetleri, insani vasıfları, şiirinden de, malûmatından da yüksektir. Âkif'in bir kusuru; bir baş belası vardı ki, o da sırf mefkûresinin (davasının, ülküsünün, idealinin)
adamı olmaktan ibaretti. İşte onun içindir ki hiçbir yerde barınamamıştır. Bunu bir meziyet olarak kabul eden, yâhud bu kusurunu hoş
gören, yâhud fikri fikrine uymak itibarıyle bu kusurunu îtibâre almayan, bu sebeple kendisini himâyede bir beis görmeyen bir zâta tesadüf etmeseydi, akıbeti daha çok hazin olurdu. Çünkü insanlar hiçbir mefkûre sahibini hâl-i hayâtında takdir edememişlerdir. Vefatından sonra yapılan alâyiş ve nümâyişin ise ona ne faydası var?"*
Sayfa 48 - Şule, * Eşref Edib Fergan, Mehmed Akif, c.1, s. 244, Istanbul 1938.
··
2 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.