Mesela Serisi - 7
Mesela dar ağacında sallanan başlar gibi, iki yandan demirlere tutturulmuş sallıyorlar boyunlarını mandallar, her bir rüzgar darbesiyle ufak ufak..
Her birimiz birer mandalız bu hayat denen iplikte.. Kimimiz sıkı tutamadığımız için elbiseyi, onunla beraber betona çakılıyoruz. Kimimiz üst katlardan yanlışlıkla düşen elbiselerin son tutamağı oluyoruz.. Kimimiz de yeterli mandal olduğu için kullanılmayı beklerken çürüyoruz.. İplere diziliyoruz rüzgarla aramız iyi, tıpkı salıncakta sallandırılan çocuklar gibi hafifçe dokunduğunda heyecan veriyor bize gitmek bir ileri bir geri. Hatta bazen 360 derece döndüğümüz oluyor ıslıklı rüzgarlar eşliğinde. Aslında bazen korkuyoruz her an aşağı düşebiliriz tehlikesiyle. Fakat ne kadar maceramız olabilir ki? Mandalız işte. Zamanla tıpkı insanlar gibi bir yerlerimiz hastalanıyor, eksiliyoruz. En ufak bir sıyrık gözden düşmemize sebep oluyor, yerimizi yeni mandallar alıyor. Bizse ya çöpe gidiyoruz ya da evdeki çocuğun oyuncağı oluyoruz. Tabii hayat bize başka seçenek sunmuyor. Sunsaydı eğer belki en azından bir mandal sepeti olmak isterdik.. Köşemize çekilip düşen, eskiyen, eskisi yerine yenisini koyulan mandalları seyreder; riske girmeden ölümümüzü beklerdik bir çocuk tarafından.. Çocuk önce kafasına takıp zırh olarak kullanır. Deliklerimizden dışarıyı seyretmeye çalışır. Sonra ısırmaya başlar, bir eliyle duvarlara çarpıp yaralar gövdemizi. Gönlü olunca da bizi yanlamasına koyup yay gibi üstümüzde zıplamaya başlar ama ikinci oturuşa geçtiğinde "Çatırt". Yani kısacası hepimizin sonu çöplük-geri dönüşüm. Biz ne kadar geriye gitmeye çalışsak da bir tren vagonundayız, bekliyor son durakta bizi ölüm. Mandal, sepet her ne olursak olalım bizden geriye kalan yalnızca bir anı günlüğü. Çünkü “Seni tanıyan son kişi öldüğünde hiç doğmamış olacaksın” der bir Kızılderili atasözü.
·
13 görüntüleme
Bu da anlatı için çektiğim fotoğraf :) instagram.com/p/CBLtzjVgHXN/?...
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.