bu kitabı 10 yıl önce 11 yaşımdayken okumuştum. ‘çocuk kalbimle ne kadar hissedebilirim’ derken gerçektende hissettim. 10 yıl önce ne hissettiysem bugün tekrar okuduğumda aynı şeyleri hissediyorum. bazen insanların hayatında “işte bu!” “işte bu benim kitabım!” dediği kitaplar olur. benim kitabım çalıkuşu. ilk okuduğum roman ve en sevdiğim romandır kendileri.. çalıkuşu hep zor bir çocuktu ama öfkeki bir çocuktu. feride annesizliğin ve ardından babasızlığın bıraktığı enkazda oraya buraya savruldu. acılarını dalgaya vurup hep hoyrat imajı çizdi ama kalbi hep buruktu. babasının ölüm haberini alırken "sıkılmayınız ben sizi anladım. elbet bir gün hepimiz öleceğiz..." gibi bir cümleyi kurabilmiştir çalıkuşu, 7-8 yaşındayken okul rahibesi karşısında. teyzesinin yanında aslında zaman zaman dışlanmışlığın sembolü oldu. mesela şu sözler beni yaralamıştı; “Teyzeme sorsan etle tırnak gibiyiz. Ama tırnak benim, uzadıkça kesilen, kesilip atılan… Ne olduğum, ne öldüğüm işte.. Neyse.. Bu da böyle.“ kamurana gelince. yer yer kızdım, öfkelendim ama çok sevdim. kamuranı tarif edecek bir kelime sadece ‘çapkın’ olurdu. çünkü çapkındı. ben ferideyi gerçekten çok sevdiğine inandığım bir zamanda sarı çiçek darbesini yemiştim. 11 yaşında çocuk kalbiyle ihanete anlam vermeye çalışırken aslında içten içe kamuranın sevgisizliğine kızdım. feride gelinliğiyle aldatıldığını öğrenip evi terkettiğinde o kadar çok ağladım ki.. ama sonra feride kendi ayakları üzerinde duruna çok beğendim. olması gereken buydu. aslında bu kitapta günümüz şartlarında yalnız bir kadının erkekler için ne ifade ettiğini görüyoruz. feride yer yer psikolojik ve fiziksel tacize uğradı. evine geri döndüğünde ve mutlu sonla bittiğinde mutlu olmuştum ancak şimdi düşününce aynı şeyleri farklı şekillerde yaşadım. o zamanlar çocuk aklımla düşünmediğim şeyi kendim yıllar sonra yaşayınca anladım ki değil geri dönmek, affetmek bile acı veriyordu. çok ama çok güzel bir kitap. bütün karakterler ayrı ayrı muhteşem. ah feridem, ah güzelim. sen ne acılar çektinde gıkın çıkmadı. seni o kadar iyi anlıyorum ki. okumayanlar mutlaka okusun. hayatınıza dokunan bir kitap. kitaptan bazı sözler; “Babalar gidince, kimi sevsen gidiyor sonra..“ “İnsan, yaşadığı yerlerde beraber bulunduğu insanlara görünmez ince tellerle bağlanırmış. Ayrılık vaktinde bu bağlar gerilmeye, kopan keman telleri gibi acı sesler çıkarmaya başlar. Her birinin gönlümüzden kopup ayrılması bir ayrı sızı uyandırmış." “Evet, niçin yalan söyleyeyim? Bütün nefretlerime, isyanlarıma, bütün o geçmiş şeylere rağmen, ben bir parça senindim.“ “O vakit, sadece gözlerim ağlamıştı. Bu gece gönlüm ağlıyor.“ “Deli, sevmek ayıp mı?“

ÇalıkuşuReşat Nuri Güntekin · İnkılâp Kitabevi · 2019103,1bin okunma

·

43 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

s