" Ünzile; kızım, ben, annem ama en çok anneannem, babaannem...
Biri Doğu Anadolu'nun bir dağ eteğinde, bir diğeri Ihlara Vadisinde henüz on üç yaşındayken evlendirilmiş ve çamurdan fırınlarını bahçede kurumaya bırakıp gelin olmaya durmuşlar.
Kucaklarında ağlayan ve süt isteyen bebekleriyle çeşmede oyun oynayan arkadaşlarını seyretmişler. Hayatta kalan çocuklarını ise dişle tırnakla büyütüp okutmuşlar. Her ikisini de hep çalışırken hatırlıyorum.
Hiç boş durmayan elleriyle, durmaksızın bir şeyler yaratırlardı. Herkes ya okumalı ya çalışmalıydı onlara göre.
Ben ailemin kadınlarından, sanırım çalışmanın erdemini öğrendim ilk önce. Bu yüzden hayatımı işim oluşturdu. Bu yüzden tanıdığım tanımadığım her kadına, 'Çalışmalısınız,' dedim. Destekledim, önayak oldum, iteledim. "
Sayfa 103 - Artemis Yayınları
·
3 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.