Elcik Kekliğim...
Merhaba Dostlar, sizlere elimden geldiğince, dilimin döndüğünce anlatmak istediğim yine muhteşem bir kitap var. Sadece kitap mı? Tabi ki hayır! Kitabın yazarı Fakir Baykurt'u anlatmadan geçmek olmaz.
Fakir Baykurt, köy çocuğu olarak dünyaya gelmiş, Köy Enstitüsünde yetişmiş, köy öğretmenliği yapmış değerli bir yazarımızdır. Hayatı köylerde geçen birinden daha iyi kim bilebilir köy hayatını? Bilemez tabi ki! Yazılarında hep köy hayatını anlatarak, köylülerin yaşadığı sıkıntıları dile getirmiştir. Çoğunuzun bildiği 
Yılanların Öcü filmi, Fakir Baykurt'un aynı adlı kitabından sinemaya uyarlamadır. Hatta yazdığı bu roman yüzünden başı belaya girmiş ve bakanlık emrine alınmıştır. Ama boş durmamış tabi, yine bildiği yoldan giderek köylünün sorunlarını anlatan romanlarını yazmaya devam etmiştir. Toplumcu gerçekçiliğin en önemli temsilcilerinden olan Fakir Baykurt, sadece bir edebiyatçı değil, aynı zamanda mücadeleci bir eğitimciydi. 1980’de yollar birçok aydına, yazara; yurdunun iyiliği için düşünen, uğraşan insana olduğu gibi, ona da kapandı. Yazmak için soluğu Almanya'da aldı. 70 yaşında Almanya'da hayata gözlerini yumduğunda geriye bir çok eser bıraktı. 
Keklik, o güzel eserlerden sadece biridir.
Kitabın konusu, Yaşar ve onun elcik kekliği etrafında döner. Yaşar'ın bir de Elvan dedesi vardır ki, başladığı mücadeleden asla geri adım atmayan cesur bir köylüdür. Elvan Çavuş'un dört torunu vardır, ama en çok Yaşar'ı sever. Ona bir 'dedeşim' diyişi vardır ki, Yaşar'ı mest eder. Yaşar'ın bir de garip anası vardır. Her zaman dizleri sızım sızım sızlar. O köyde bütün kadınların dizleri sızlar aslında. Çünkü hergün ırmağı yürüyerek geçip, çobanlara azık götürürler. Bu da yine kadınların bir çilesi. Erkekler neden yapmaz anlamam. Onlar ancak köy kahvesinde otursun. Neyse biz hikayemize geri dönelim. Erkekleri başka zaman yine gömeriz (!)
Yaşar'ın babası şeherde iş bulmak için çırpınıp duru verir. Ama ne mümkün. Kim onun gibi köylü birine iş verir ki? Rastlantı bu ya bigün Amarikalı Harpır ile yolları kesişir. (O konuyu anlatırsam inceleme uzar gider. Okuyunca rastlantıları öğrenirsiniz) Harpır'ın da en çok sevdiği spor, avlanmak. Avlanmaya da nasıl spor derler onu da anlamış değilim ya neyse. Hem de keklik avlamak! Yaşar'ın babası olacak Seyit, (ya da dürzü mü desek) iş bulmak uğruna oğlunun çok sevdiği, "Aynı Gülnare'me benziyor" (Gülnare, Yaşar'ın sevdiği kız) dediği elcik kekliğini, bu Amarikalı Harpır'a gizlice verir. Elvan Çavuş durur mu? Dedeşim dediği torunu Yaşar'la soluğu kaymakamlıkta alır. Kaymakamlığa dilekçe ile başvurarak Yaşar'ın kekliğini ister. Kaymakamlık onu Valiliğe gönderir. Onlar için artık Ankara yolu görünmüştür. Bizim iki kafadar ta, dönemin başbakanı olan, Çoban Sülü'nün evine gidip Nazmiye Hanım' dan yardım ister. O da tamam der. Eve gelene de hayır denmez ya. Ama bizim iki kafadar bu arada boş durmaz, gidip Harpır' ın evinin önünde beklemeye başlar. Vay efendim, siz kim oluyorsunuz da binaya bakıp duruyorsunuz? Kodaman yerlerde, kodaman ahbapları olan tüccar bozuntusu hemen telefon eder, "Alın bunları karakola, bir temiz hizaya çekin" der.
Kitabın hemen hemen her sayfasında gülerken, bu bölümü ağlaya ağlaya okudum. Hangi vicdana sığar, on üç yaşındaki Yaşar'la, yetmiş yaşındaki Elvan Çavuş'a işkence yapmak. Hem de işkencenin her türlüsü. (Dayak, falaka, cop sokmak, elektrik vermek) Yaşar'ın o küçücük yüreği ile tek düşündüğü ise Gülnare'sinin duyması. Duyarsa nasıl bakacak yüzüne. Karakolda hep aynı soruyu sorarlar, "Kim gönderdi sizi binanın önüne? Hangi örgüte üyesiniz?" Onlar da hep aynı cevabı verir "Kimse göndermedi, örgüt bilmeyiz, kekliğimizi Harpır'dan almaya geldik" İnanmazlar tabi, işkenceye devam. Bir hafta sonra salarlar. Çünkü sonunda gerçeği birilerinden öğrenmişlerdir. Yedikleri dayak yanlarına kar kalmıştır ne yazık ki.
Anlayacağınız keklik yüzünden başlarına gelmeyen kalmaz. Ama bizimkiler yine soluğu binanın önünde alır. O sırada, binada oturan üniversite öğrencileri olayı öğrenir ve yardım etmek amacı ile evlerine alırlar. Vay efendim siz misiniz eve alan? Haydi karakola. Dayaktan zor kurtulur bizim yardımsever öğrenciler.
İş bulma umudu ile oğlunun elcik kekliğini elin Amarikalısına veren Seyit'in de tüm hayalleri yıkılır bu arada. Çünkü yapılan soruşturmada biri, İşçi Partisine oy verdiğini ispiyonlamıştır.
Öğrenciler hem Amarika'ya, hem Harpır'a gıcık oldukları için boş durmazlar. Kafa kafaya verip, kekliği geri alma planları yaparlar. Bu arada Harpır'ın, can güvenliği sebebiyle, yurt dışına tayini çıkmıştır. Çok az zamanları vardır. Yaşar'ın elcik kekliğini acaba elin Amarikalısı Harpır'dan almayı başarabilecekler mi? Arkası yarın demek isterdim, ama yok. Benden bu kadar dostlar. Sonunu okuyan öğrenir.
Fakir Baykurt, kitapta kullandığı dil ile her sayfasında gülümsetir. Özellikle Harpır'ın ve onunla konuşanların kullandığı dil tam bir tarzancadır. Okuya okuya bende baya öğrendim tarzancayı.
Ben var bu incelemeyi yazmak, ama ben bilmiyor siz beğenmek. Siz var okumak, ben sevinmek. Ben var gitmek. Siz var iyi olmak. Gut! gut!
··
3.125 görüntüleme
Keklik ortaokul ikinci sınıfta okuduğum roman ne çok sevmiştim o dönem bu yıl tekrar okuma listemde 🥰📚✌🏼emeğinize sağlık inceleme için teşekkürler 🙏🏻👏🏼👏🏼
Kıskandım sizi :) Ben çok geç tanıştım. Yorumunuz için teşekkür ederim..
4 sonraki yanıtı göster
Bu yorum görüntülenemiyor
🤭😆😄Ben var her incelemenizi çok beğenmek 🙃 siz var hep mutlu olmak🤭 gut! Gut!
Sen var beğenmek, ben var çok mutlu olmak :)))
3 sonraki yanıtı göster
Ben var teşekkür etmek :))
4 sonraki yanıtı göster
Bu yorum görüntülenemiyor
Yine döktürmüşsünüz Sultan hocam, kaleminize sağlık 😻♥️♥️
İncelemelerinizi okumak farz oldu artık:) o kadar güzel yazmışsınız ki kaleminize sağlık, incelemeye yazarı tanıtarak başlamanızda onun sizin için önemli bir yazarı olduğunu belirtir tekrar elinize sağlık:)
Teşekkür ederim canım. Kitabı yazarı için okudum. Fakir Baykurt mutlaka okunması gereken bir yazar.
Hocam, erkekleri ne kadar gömsek bitiremeyiz 🤭 Elinize sağlık 🌸🌼❤️
Bu yorum görüntülenemiyor
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.