Bazen hayatın seni nereye götürdüğünü göremezsin. Issız bir yolda ilerlemek zorundasındır. Bu zorundalık hissi diğer tüm yaşam uğraşlarına ağır basar sanki. Üzerine bir karabasan misali çöker. Fiilen bir eylem vardır ortada ancak üzerine çöken o mecburiyet elini kolunu bağlar. Nefes alamazsın. Ki yaşamak bir nefes anıdır. İşte o zaman yürüdüğün yolun ortasında kalakalmışsın gibi gelir sana. Kaybolmuşsun. Karanlıkmışsın. Issızmışsın. Üstelik bu his birilerinin varlığı veya yokluğu ile alakalı değildir hiçbir zaman. Çünkü insan yalnızdır. Yalın olmaktan gelen bir yalnızlık. Yalınlıkta kaybolan bir ıssızlık. Oysa neresinde kayboldun hayatın bilemezsin. Hangi ağacın kovuğuna hangi taşın altına saklandın göremezsin. Bazen kaçmak; ıssızda olsa bir yol bulup ilerlemek istersin. Bazen durmak; anlamak ve anlamlandırmak. Hissetmek; yaşadığını ve en çok nefes aldığını.Ki yaşamak bir nefes anıdır.