Hayata karşı duyduğu bütün o yürekten sevgi, o anda baştan aşağı bir titreme ile doldurmuştu içini, yitirilmiş mutluluğuna karşı derin bir özlem hissetti. Ama derken çevresine baktı, doğanın alabildiğine umursamaz ve suskun sessizliğini duyumsadı, güneşin altında ırmağın nasıl kendi yolunda akıp gittiğini, otların nasıl titreyerek kımıldadığını, her şeyin bu suskun teslimiyetle nasıl var oluş sürecine boyun eğdiğini gördü ve ansızın zorunluluk denen şeyle bir uzlaşma duygusu kapladı içini; kaderin tüm cilvelerinin ötesinde insana bir üstünlük bağışlayan bir duyguydu bu.
·
4 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.