𝐇𝐀𝐒𝐀𝐍 𝐀𝐋İ 𝐓𝐎𝐏𝐓𝐀Ş/𝐁𝐄𝐍İ 𝐊Ö𝐑 𝐊𝐔𝐘𝐔𝐋𝐀𝐑𝐃𝐀 “𝙳ü𝚗𝚢𝚊𝚗ı𝚗 𝚛𝚎𝚗𝚔𝚕𝚎𝚛𝚒 𝚍𝚎ğ𝚒ş𝚝𝚒, 𝚍ü𝚗𝚢𝚊𝚗ı𝚗 𝚜𝚎𝚜𝚕𝚎𝚛𝚒, 𝚜𝚎𝚜𝚜𝚒𝚣𝚕𝚒𝚔𝚕𝚎𝚛𝚒 𝚍𝚎ğ𝚒ş𝚝𝚒, ş𝚎𝚔𝚒𝚕𝚕𝚎𝚛𝚒 𝚜𝚘𝚗𝚛𝚊, 𝚔𝚊𝚙ı𝚕𝚊𝚛ı, 𝚔𝚊𝚙ı𝚕𝚊𝚛𝚍𝚊𝚗 𝚐𝚒𝚛𝚒𝚙 çı𝚔𝚊𝚗𝚕𝚊𝚛ı 𝚍𝚎ğ𝚒ş𝚝𝚒, 𝚐ü𝚕𝚎𝚗𝚕𝚎𝚛𝚒, 𝚊ğ𝚕𝚊𝚢𝚊𝚗𝚕𝚊𝚛ı, 𝚢ü𝚛ü𝚢𝚎𝚗𝚕𝚎𝚛𝚒 𝚍𝚎ğ𝚒ş𝚝𝚒, 𝚊ğ𝚊ç𝚕𝚊𝚛ı, ç𝚒𝚖𝚎𝚗𝚕𝚎𝚛𝚒, 𝚢𝚊𝚙𝚛𝚊𝚔𝚕𝚊𝚛ı 𝚍𝚎ğ𝚒ş𝚝𝚒...” “Beni kör kuyularda” toplumun kaynayan yarası haline gelip, etten ve kemikten vücut bulmuş bir trajedi hikayesidir. Kötülerin, acıların, yıkılışların ve derinlerde yer alan hikayelerin karşısında kucak açmış bekleyen bir yığın insan topluluğudur... Katrandan bir parça haline gelmiş işlevsiz kalp ve vicdanları, hislerine sonsuz veda edip arkasından “su” dökmeyi unutan, duygulardan yoksun bir yığın insan topluluğu, kaynayan yara dediğimiz o parçaya ellerinde bir avuç tuz ile koşan insan topluluğu ... Açtıkları o kucakta nefes alamayan yürekleri tamamen nefessiz bırakan kollar... Hasan Ali Toptaş‘ın romanında işlediği konunun bütünü işte bu kollardan ibarettir. Romanında bu hikayelere hayat verip şekillendirdiği gibi, biz okuyucuları da sarıp sarmalıyor. Eğer elimizde bir avuç tuz varsa, onları savurmayı, içimizde bir yerlerde var olan katran parçası varsa, onu söküp atmamızı anlatıyor, öğretiyor... Okuyuculara sunduğu hikaye ile beraber aynı zamanda bizleri şekillendiriyor da. Eğer yol yanlış yerde ise tabelayı, tabela yanlış yerde ise yolu değiştirmeyi amaçlıyor. Romanı temele alıp düşünmek gerekirse kocaman bir olayı, verecek çokça dersi, duyguları, “BENİ KÖR KUYULARDA” başlığı altında romanında işliyor. Benzetmelerinin her birini romanın ismine ulaştırıyor, düşündürüyor ve her birinin sonunda cevabını verircesine kitabı kapatıp şöyle bir bakmanızı sağlıyor. “BENİ KÖR KUYULARDA “nedir? Kör kuyu diye nitelendirdi bu başlığın altında anlamı sessizce yatan, anlatmak istenilen binlerce cümle... Romanda kendi karanlığında, kendi kuyusunda acı çeken, ruhu ölen genç bir kızıdır Güldiyar... Gözlerinden acı acı taşlar dökülen bir kız... Göz yaşları İle sadece seyirci merakından ibaret olan insanların önünde günden güne kendisini yitiren Güldiyar... Annesi onun yitirilişine şahit olarak sonsuzluğa kavuşmuştu. Babası onu korumaya çalışırken matemi içinde sıkışıp kalmıştı o sonsuzluğa. Açılan kocaman kanatlar, dünyanın bu kötülüğünden, soğuk yüzlerinden, insanlarından koruyamamıştı onları. Kanayan yaranın büyük bir parçası olan bu insanlar, acılar içinde var olan bu kalpleri, kendi merak duyguları için resmen bir orta oyunu edasıyla izlemiş, kalplerini ve vicdanlarını yok saymışlardır. Olmayan şeyler ne kadar yok sayılabilirse o kadar yok saymışlardır. "...𝚔ö𝚝ü𝚕𝚎𝚛 ı𝚜𝚛𝚊𝚛𝚕𝚊 𝚒𝚢𝚒𝚕𝚒𝚔𝚝𝚎𝚗 𝚜ö𝚣 𝚎𝚝𝚝𝚒 𝚟𝚎 𝚊𝚛𝚝ı𝚔 𝚜𝚘𝚗𝚞𝚗𝚍𝚊 𝚘𝚛𝚝𝚊𝚕ı𝚔 𝚢𝚊𝚟𝚊ş 𝚢𝚊𝚟𝚊ş 𝚊ğ𝚊𝚛𝚖𝚊𝚢𝚊 𝚋𝚊ş𝚕𝚊𝚍ı." Yazar bu karakterler üzerinden size dünya üzerinde var olan bütün kör, karanlık, yosun tutmuş kuyuları gözleriniz önünde canlandırmanızı sağlıyor. Anlattığı hikayeyi duvarda asılı olan bir tablo misali hayal dünyanızda somut bir şekle büründürüyor. Güldiyar ın gözyaşlarının, babasının çaresizliğinin, insanların korkunç yüreklerinin birer rengi, nefesi, sesleri oluveriyor. Hepsi can buluyor tek bir zihinde ve tek bir kalemde. Ve romanın sonunda asıl yol ile karşılaşıyorsunuz. Güldiyar ın acı ve korku ile gözlerinden dökülen taşlar, insanların kalplerinden bir parçadır. Ve bu taşlar uğruna ölümünü izleyen gözler, aslında kendi kalplerinden kararmış bir et parçasıyla yüz yüze gelmektedir. Kendi benliklerini, ruhlarını bu taşlar aracılığıyla görebilmişlerdir. Paralar verilmiş, dökülen taşlar izlenmiş, canlar yitirilmiş ve o bir yığın insan topluluğu ise artık evlerine dağılmıştı. “𝚂𝚘𝚗𝚛𝚊 𝚋𝚒𝚛 ş𝚎𝚢 𝚍𝚒𝚢𝚎𝚌𝚎𝚔𝚖𝚒ş 𝚐𝚒𝚋𝚒 𝚘𝚕𝚍𝚞 𝚊𝚖𝚊 𝚝𝚊𝚖 𝚊ğ𝚣ı𝚗ı 𝚊ç𝚊𝚌𝚊𝚔𝚔𝚎𝚗 𝚟𝚊𝚣𝚐𝚎ç𝚝𝚒 𝚗𝚎𝚍𝚎𝚗𝚜𝚎, 𝚍𝚒𝚢𝚎𝚌𝚎𝚔𝚕𝚎𝚛𝚒𝚗𝚒 𝚜𝚞𝚜𝚝𝚞. 𝙲𝚊𝚖𝚕𝚊𝚛 ç𝚎𝚛ç𝚎𝚟𝚎𝚕𝚎𝚛 𝚜𝚘ğ𝚞𝚍𝚞, 𝚍𝚞𝚟𝚊𝚛𝚕𝚊𝚛 𝚜𝚘ğ𝚞𝚍𝚞, 𝚔𝚎𝚗𝚍𝚒 𝚟𝚊𝚛𝚕ı𝚔𝚕𝚊𝚛ı𝚗ı 𝚜𝚞𝚜𝚊𝚗, 𝚔𝚎𝚗𝚍𝚒 𝚟𝚊𝚛𝚕ı𝚔𝚕𝚊𝚛ı𝚗ı 𝚏ı𝚜ı𝚕𝚍𝚊𝚢𝚊𝚗 𝚐ö𝚛ü𝚗𝚝ü𝚕𝚎𝚛 𝚜𝚘ğ𝚞𝚍𝚞, 𝚖𝚎𝚜𝚊𝚏𝚎𝚕𝚎𝚛 𝚜𝚘ğ𝚞𝚍𝚞...” Şimdiden keyifli okumalar. 𝘼𝙎𝙇𝙄𝙉𝙐𝙍 𝐒𝐒 : 𝟐𝟑𝟖 𝟐𝟗.𝟎𝟗.𝟐𝟎

Beni Kör KuyulardaHasan Ali Toptaş · Everest Yayınları · 202010,3bin okunma

·

39 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Aslı Nur