Tarık Tufan'ın kalemini seviyorum. Müphem haletler dizisi, kaoslar, iç sesler, çatışmalar, hüzün, pişmanlık, acı muhayyel bir biçimde akıp geçiyor gözümün önünden ve son sayfayı okuyup kitabın kapağını kapayınca tüm o belirsizlik içerisinde kendimi buluyorum. Bulmak, evet. Şu gaybubet zincirinde. İsmi hiç zikredilmeyen o radyo programcısı, kendisini arayan, hikayelerini onunla paylaşan kimselere de ismini sormuyordu. "İnsan yaşamının iki harfle ifadesini bulduğu olaylarda isimler ne kadar önemli olabilir ki?" diye bahsi açıyor kitabın bir bölümünde, mücadele dolu yaşamı üçüncü sayfaya sığdırılan kızın hüznü ile. "Çalınmış bir hayatın peşine düştüm aslında. Onu en son şehrin hangi sokağında bıraktığımı hatırlamaya çalışıyorum. Gazetelerin üçüncü sayfalarında geziniyorum bazen." satırlarında da kendisi hakkındaki endişelerini dile getiriyor A. G. ile tanışmadan evvel. On yıllarca kötü muamele görmüş olmasına karşın kendisini bırakmayan bir dostu; gecelerce gözüne uyku girmemesinin, fikir sancıları ve ikircimleriyle uzun cümlelerinin sebebi olacak düşmanıydı sanki. İkilemleri hayat veriyordu ona, sözlerine, fikrine, vaktine. Sessizliği bilmiyordu iç tufanında. Bu sükutla tanıştığı vakit heyecanlanmalı, mutlu olmalıydı ancak yitirmişti düşüncesini, hislerini, benliğini. Olmuyordu işte. "Allah'ım yardım et. Harfleri topar l ay a m ıy orum". Hayatın bir figüranıydı o. Yahut öyle hissediyordu. 'Herhangi biri'lerini dinliyordu geceleri. Ya da 'çok özel biri'lerini. Bir şeyleri değiştirmenin ümidiyle başlayan kitap umutsuzlukla sonlanıyor belki ancak hayat devam ediyor. Hayır devam etmiyor, şu anda hayat durdu. "Hayatta bazı şeyleri değiştiremem!". Ezilmiş ve susturulmuş ruhların çaresiz haykırışı yürekleri dağlıyor fakat "Kapitalizm". Siyah olanlar, başrollerin umrunda değiller. Gerçeği söyleyememek veya duyuramamak utancı ile ağız dolusu susuyor kekeme çocuklar. Oysa nasıl bir ahenge sahiptir kekemeler korosu. "Bankalar, müşavirlik büroları, borsa, şirketler, puan hesaplamaları, ekonomik veriler, vergi hesaplamaları, pariteler, faturalar... Tanrım sayılar bizi yok edecekler!" Bırak bunları Pisagor, söyle bana, hangi sayı ruhtur? Kalbi anlat bana, fikri ve vakti anlat bana. Hayatı kalabalıklaştırdıkça içinde kayboluyoruz. Kendi kalabalıklarımızın arasında kutsallarımızı yitirdik. Birileri duysa sadece, kulağını açsa, ne hoş bir sadadır, kekeme çocukların şarkısı.

Kekeme Çocuklar KorosuTarık Tufan · Profil Yayınları · 20196,7bin okunma

·

12 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

kef