Çeşitli araştırmacılara göre, Türkler Çinlilere benzer şekilde, yeryüzünü bir dikdörtgen veya kare biçiminde tasarlıyorlardı. Bu dörtgen içerisinde var olduğu düşünülen daire ise gökyüzünü temsil ediyordu. Bu şeklin merkezinde kutsal olarak kabul edilen bir dağ (Ötüken Dağları, Kan-Tengri, Altun-Kiş (Altın Orman) gibi isimlerle anılan dağlar) ve çeşitli katlara ayrılmış gök ile yeri birleştiren Dünya Ağacı bulunuyordu. Yeryüzü dört yöne bölünmüştü.