Ne çiçek açtık ne meyveye durduk
Öylece çürüyüp kaldık kendi başköşelerimizde
Suretini bekleyen çerçeveler gibi astık ruhumuzu boş duvarlara
Kadehler doluydu bir vakitler
Şimdiyse feri sönmüş gözlerimizin kıyısına vuran yalnızca boş şişeler
İçimize attıklarımız da
Bekledik uzun zaman gelen giden olmadı
Sardık yaralarımızı
Bahar geldi yaz geçti
Kiraya verdiğimiz kalplerimizi kışa kadara oturan hiç olmadı.
Sabiha Altıngöz