Aralık Ayı Hikaye Etkinliği (1 Aralık 2020- 2 Ocak 2021)
YENİ BİR İNSANLIK İNŞA ETMEK LAZIM
Aylardan haziran. ‘Ölçme - Değerlendirme’ konulu eğitim seminerindeyiz. Boğucu, leş gibi bir salonda onlarca kişi oturmuş patlıyoruz.
“Bize yeni salonlar lazım.” dedim.
Perdeye yansıtılmış yazıların aynısını okuyup bizi sıkıntıdan öldürmeye çalışan bir ‘amir’ var. “Biz kendi kendimize de sıkılırdık. Böyle seminer mi olur? Üstüne bir de para verecekler şu anlatıcıya!”
“Bize yeni anlatıcılar lazım.” dedim.
Nasıl ölçüp değerlendireceğimiz anlatılıyor. Her şeyi rakamlarla nasıl değerlendirirsin? Zaten, insanı sayılarla ölçmek de nedir? Bizden birkaç rakam almak için kıvranan onca çocuk... Geçmişte bizi kıvrandıranlar...
“Bize yeni ölçüler lazım.” dedim.
Sonra ‘pek bilgili’ anlatıcı, ön sıramda oturan on yaşlarındaki çocuğu gördü. Malum ses tonuyla, “Hanginiz seminere çocuğunu getirdi?” dedi. Salonda “gereksiz bir fazlalık” olan çocuğun, babası utandı. Bakacak kimse olmadığından getirdiğini söylerken kıvrandı. “Omaaaz!” dedi amir. “Çıkarın salondan. Yukarıda oturup beklesin!” Ama yukarısı çok yukarıdaydı. Baba yine de itiraz etmedi.
Dayanamadım.
“Yukarıda kontrolsüz kalır. Burada olsa daha iyi değil mi?” deyiverdim. Dememle birlikte baba öfkeyle arkasını döndü. “Sana kalmamış!” dedi.
Bana kalmadı mı? Ne kalmadı? Hangi dil bu? Sen demek de nasıl bir kabalık? Neyse, saniyeler içinde şifreyi çözdüm. Beni ilgilendirmezmiş yani. “Beter ol!”, diye düşündüm.
“Bize yeni babalar lazım.” dedim.
Çocuk ‘epey yukarıdaki’ yukarıya çıktı tabii. Durur muyum? Perdedeki yazılardan mahrum olma pahasına, ben de çıktım peşinden. Bir çay alma bahanesiyle şöyle bir bakarım. Yalnız kalınca belki ürkmüştür dedim. Oysa o, babasının kızdığı kadına ters ters bakıyordu ayaklarını sallarken. Gülümsedim. Biraz önce kendilerine yapılanı unutmayacaktı besbelli. Yeri geldiğinde o da bir başkasının çocuğunu çıkaracaktı salondan. Ama bu böyle olmamalıydı.
“Bize yeni çocuklar lazım.” dedim.
Can çekişmenin son aşamasına gelmiştik ki seminer bitti. Dönüp rapor yazacaktık. Öyle ya, kimsenin bilmediği gıcır gıcır bilgilerle donanmıştık! İçimin rahatsızlığıyla idare odasına çıktım. Bu verimsiz toplanmalara harcadığımız zaman yetmemiş miydi? Sözlü, yazılı, Allah ne verdiyse başladım itiraza. Nasılsa bundan bir şey çıkacaktı.
Öyle olmadı elbette. Neler neler çıktı yoluma. “Ama ben pes etmedim.” diyeceğimi sanıyorsanız yanıldınız. Pes ettim. Çünkü daha önce de aynı yoldan geçmiştim. Bürokrasiye ilk toslayışım değildi.
“Bize yeni kurallar lazım.” dedim.
Çıktım bahçeye; bir çay, bir ağaç gölgesi... İnsan değil, sadece yaprak sesi. Neyse ki dünyayı sevdiren şeyler de var. Ama gerçeklere dönüşüm fazla sürmedi. Başka yer yokmuş gibi gelip etrafımı sardı mesai arkadaşlarım.
“Ay o neydi öyle? Vallahi çatlayacaktım.”
“Her sene bir ay çekilecek gibi değil.”
“Evet evet, buna bir değişiklik şart.”
Daha fazla susamadım. “Peki niye yazılı bildirmiyorsunuz?” dedim.
“Deli misin sen? Göze batan çivi çekici yer!”
Baktım, yıldım. Yoruldum. Bize bunlar lazım değil ki.
“Bize yeni insanlar lazım.” dedim.
··
59 görüntüleme
Keşke benim de senin gibi öğretmenim olsaydı...
Ne tatlısın, gel bi sarılayım 🥰🌼❤️
Ben sana sarıldım bile kuzum. 😍 Öğretmenin olamadım ama bak ne güzel arkadaşlar olduk. 🥰😘
1 sonraki yanıtı göster
Bize, okuduklarını içselleştiren ve hayatıyla harmanlayıp böylesi güzel aktaran, kendine kattığı değerleri çevresine de var gücüyle aşılamaya gayret eden, öğrencilerini kendi evladı gibi yetiştirmeye çalışan, kadınlık bilincinin farkında olup daima dimdik kendi yolunda ilerleyen senin gibi insanlar lazım güzel kadın. Eline, yüreğine, o güzel zihniyetine teşekkürler.🐢 🌻🌱
Ecem, çok teşekkür ederim kuzum. Bilmukabele.
Senin gibi değerli insanlar tarafından takdir edilmek öyle anlamlı ki. Var ol. 🥰🥰
Bir kitap okudum , ismi çok ilgimi çekmişti 
Herkes Herkesle Dostmuş Gibi , bize yeni dostluklar lazım dedim.
Herkes kendi bencil dünyasında yaşıyor , iletişim çağında iletişimsizlik yaşıyoruz , bize yeni yüzleşmeler lazım dedim.
Hayat bir roman da değil bir film de.. Bir karaktere gösterdiğimiz ilgiyi çevremizdekilere gösteremiyoruz , bize yeni sahicilikler lazım dedim.
Teşekkür ettim bu hikayeyi anlatana , bize yeni hikayeler lazım dedim.
Yazdıklarının altına imzamı atarım Osman. O denli tercüman olmuş hislerime. Ömrüne bereket arkadaşım.
Zaman ayırıp okuduğun için ben de sana teşekkür ederim.
1 sonraki yanıtı göster
Hangi kısmından söz etsek çivileri atmış, üstümüze devrilir. En çok da konuşulması gereken yerde susup, susulması gereken yerde gümbürdeyen o, biz normaliz bakışı yok mu :)) Fakât yine de tebessüm, ümidin şikayet kutusudur.
Bize eski yeni farketmez, sizin gibi öğretmenler lazım. :)🌹
Eylül, ne hoş bir yorum bu. Çok teşekkür ederim. Bana da sizler gibi güzel arkadaşlar lazım. 🥰🌸
1 sonraki yanıtı göster
“Göze batan çivi çekici yer.” Fazla doğru ve acı.. Eline sağlık Neşe, çok beğendim💝
Kaç kere yazdım yazdım sildim. Hiçbir kelimemin anlatmak istediğimi anlatamayacağıma ve yazınızın hakettiği değeri veremeyeceğine karar verdikten sonra, bazen yorum bekleyen kişileri tatmin etmeyeceğini de bile bile, bir alkış emojisi bırakıyorum buraya. 👏👏
Teşekkür ederim Seçil. Ben tam olarak anladım ama. 😊😍
2 sonraki yanıtı göster
Neşe hocam mükemmel olmuş bunu siz mi yazdınız ??
Beğendiğine çok sevindim Pelşin. Teşekkür ederim. ( Ben yazdım. 😊)
3 sonraki yanıtı göster
Çok güzel yazmışsınız, kaleminize sağlık 👏🌸 (sizi tanımıyorum ama yorum yapmadan geçemedim)
Arzu Hanım çok teşekkür ederim. Ne kadar zarifsiniz. Beğendiğinize sevindim. 🌸🌼
2 sonraki yanıtı göster
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.