Hayatın zorluklarının, sıkıntılarının, Tophane’nin üstünde biriken kara yağmur bulutlarının göğü karartması gibi, bizim içimizin de kararmakta olduğunu hisseder hissetmez bir süre sessizliğe bürünür ve her zamanki gibi üç şey yapardık:
1.Televizyona bakardık.
2.Kadehlerimizi bira rakı daha koyardık.
3.Birer sigara daha yakardık.

“Bu akşam keyfim yok…” derdi Füsun bazen dürüstçe.
O zaman Tarık Bey’in kalbinin titrediğini, şefkatle kızını korumak istediğini, kederlendiğini görürdüm. Füsun’un bu sözünün yalnız bu akşamın değil, hayattaki açmazının da bir ifadesi olduğunu hissetmek beni üzerdi.

Akşam yemeklerinden çok sonra ikram edilen kolonyayı ellerime, anlıma, yanaklarıma kutsal bir su gibi istekle, hatta umutla sürerdim. Annesinin, babasının Füsun’un kolonya ikram edilirken yaptıkları hareketleri de hep büyülenerek seyrederdim… Tarık Bey, Pe-Re-Ja kolonyasının ağır şişesinin büyük kapağını televizyona bakarken bir tıkırtıyla ağır ağır çevirir, bizlerde az sonra ilk reklam arasında şişeyi Füsun’anverip “sor bakalım kolonya isteyen var mı?“ diyeceğini bilirdik. Füsun şişeyi önce babasının eline döker, Tarık Bey tıbbi bir yardım alıyormuş gibi kolonyayı bileklerine sürer ve koklarken nefes darlığını yenen biri gibi nefesini derin derin içine çeker, sonra arada bir uzun uzun parmaklarının ucunu koklardı. Nesibe Hala kolonyayı çok az alırdı, annemde benzerini gördüm zarif hareketlerle, sanki avucumun içinde hayali bir sabun varmış da ellerini içinde yuvarlaya yuvarlaya sabunu köpürtüyormuş gibi yapardı. Evdeyse, karısının sunduğu kolonyadan en çok Feridun alırdı, iki avcunu susuzluktan ölen biri gibi açar, kolonyayı kana kana su içen biri gibi neredeyse hırslı yüzüne sürerdi. Bütün bu hareketlerden, kolonyanın verdiği hoş kokudan ve serinlik hissinden bambaşka bir anlamı olduğunu hissederdim.

Satırları okurken aklıma Çöpçüler Kralı filmindeki Kemal Sunal’ın mikrofonla intihanı geldi.

.
.
O yıllarda gazinolarda üç ayaklı yüksek bir kaidenin üzerine yerleştirilen sabit mikrofondan, uzun kordonlu hareketli mikrofona geçilmiş, bu da yıldız şarkıcılara sahneden halkın arasına karışma fırsatı vermişti. Bu yeni durumda çıkan sorun, yıldız şarkıcının bir yandan duygulu şarkısını pişmanlık ve jestleriyle, bazen gözyaşlarıyla vurgularken, bir yandan da mikrofonun upuzun kordonunu, tıpkı elektrikli süpürgenin uzun kordonunu köşelere, masa ayaklarına takılmasın diye hamleler yapan ev kadını gibi idare etmek zorunda kalmasıydı. Papatya, aslında şarkı söylemeyip “playback“ yaptığını ve mikrofonun kordonu hiçbir yere bağlı olmadığı ve takılmadığı halde takılıyormuş gibi yapıyor ve bu zorluğu çok zarif ve yumuşak bir hareketle hallediyordu. Bu hareketlerin, ip atlayan arkadaşları için ip çeviren küçük bir kızın hareketlerine benzediğini daha sonra gene aynı gazeteci hayranlıkla söyledi bana..

Eskiden müzikli filmlerde Zeki Müren, Emel Sayın gibi gerçek şarkıcılar çoğu zaman kendilerini oynadıklarında, seyirci olarak kravat takıp ceket giyen ve masada usulüyle ve edepli oturan herkes içeri alınırdı. Gazino masaları bedavadan yıldızları seyretmek isteyenlerle tıkış tıkış dolar, böylece hiç para vermeden figüran sorunu çözülürdü..

Lima’da, Kalküta’da, Hamburg’da, Kahire’de ve başka pek çok şehirde ailelerin hep birlikte akşam yemeği yerken nasıl televizyon seyrettiklerini, nasıl bir şeyle konuştuklarını açık pencereler ve perdeler arasından seyreder, çeşit çeşit bahaneyle de evlerin içlerine girer, hatta ev sahipleri ile bir fotoğraf bile çektirirdim.Dünyanın büyük çoğunluğunun evlerinde, akşam karşısına geçip seyrettikleri televizyonun üzerine bir köpek biblosu yerleştirdiğini böyle fark ettim. Milyonlarca aile, dünyanın neredeyse her köşesinde, televizyonlarının üzerine niye bir köpek biblosu koyma gereği duyuyordu?

Odamda beni kitaplarım bekler.Bu yegane tesellidir.

Avrupa görmüş zenginlerimiz Türk filmlerine alay etmek için giderler. Ben de yirmi yaşındayken böyle düşünürdüm. Ama artık Türk filmlerini eskisi gibi küçümsemiyorum.