"Coco Chanel, tasarımcı parfümlerinin öncüsü olarak
kazandıklarıyla, hiç de kötü bir yaşam sürmedi.
Chanel No: 5'in üretim lisanslarından, yaşamının sonuna dek
yaklaşık 15 milyon dolar kazandı ve böylece kendine
banknotlardan bir taç ördü.
Bu başarısını, dolaylı olarak, yakışıklı Rus göçmenlerine borçluydu. Coco Chanel'in, Igor Strawinsky ve Sergey Diaghilew'le dostluğu vardı ve uzun bir süre, bir
büyük Rus prensinin sevgilisi olmuştu.
20'li yılların başlarında, Chanel'in Paris'te Rue Cambon Nr. 31'deki salonunda eski çarlık Rusyasının yoksullaşmış prensesleri satıcılık yapıyorlardı.
Sürgündeki aristokrat kadınlar manken olarak poz veriyorlardı.
Matmazel Chanel, çok geçmeden sevgilisinin, büyük
prens Dimitri Trubetzkoy'un kızkardeşi Marie'yi, nakış
bölümünün yöneticisi yaptı. Ne de olsa, orada, konuyu
bilen bir elemana gereksinim duyuyordu; çünkü Rus
folklorunun kendisi için bir esin kaynağı olarak bulgulamıştı.
Bir Rubaşka, nakışlarla bezeli bir Rus blüzü tasarladı ve tüm giysileri, iç Kafkasya motifleriyle donattı.
Ancak Coco Chanel, belirsiz zamanların güvencesi
olacak bir parfüm istiyordu. Dimitri'nin aklına, BolşevikIerden kaçıp Côte d'Azur'a yerleşen Ernest Beaux adında biri geldi. Bu adam, Moskova'da, sabun kaynatıcılık ve parfümcülük mesleğini öğrenmişti.
Ernest Beaux, Fransa'daki sürgün yerinde ziyaret
edildi ve madam ona, ne istediğini açıkladı. Olabildiğince
modern bir parfüm olması gerekiyordu. Her durum için, 24 saat kullanılabilecek bir parfüm. Coco Chanel'in oda konusundaki inancı
"Bir kadın benden aldığı bir giysiyle sabah alışverişe çıkabilir, öğleden sonra çaya, akşam da tiyatroya gidebilir" şeklindeydi.
Modern bir kadının artık günde üç kez giysisini değiştirecek zamanı yoktu. Bir parfüm, bu talebe yanıt verebilmeliydi.
Ernest Beaux, düşündü ve karıştırdı. Sonunda, moda
yaratıcısının Paris'teki atelyesine, beşer deneme şişesinden oluşan iki seri gönderdi. Küçük şişelerden 5'e ve 20'den 24'e dek numaralandırılmışlardı.
Yıldız, ilk serinin 5. şişesinden doğmuştu;
Yasemin,sandal ağacı ve vetiver'den oluşan ve kendi dönemi
için, küstahlık derecesinde çok aldehid içeren bir kokuydu bu. Üstelik 5, Coco Chanel'in uğurlu sayısıydı.
Chanel, couture koleksiyonunu uğurlu yılı 1921'in 5. ayının 5. gününde tanıtmıştı. ve parfüm ünün adını Dimitri
— herhalde, sevdalılıktan, aklında başka bir ad yoktu—
değil de, basitçe No, 5 koymakla çok iyi yapmıştı.
Adların bu en basitinde karar kılınması, bu parfümün
salt güzel bir kokudan daha öte bir şey olmasına katkıda bulundu. Chanel No. 5 in doğumuna yardımcı olanlar siyasal açıdan hep karşı devrimciler olsa da, kendisi moda ve parfümeri tarihinde devrimci bir eylemdi. "
"Chanel No. 5, meydan okuyan bir parfümdü.
Henüz bulgulanmış olan aldehit'in cömertçe kullanılmış olması,
lüks parfümlerde sentetik maddelerin büyük ölçülerde
kullanılmasını hoş görmeyen çağın ruhuna ters düşüyordu. Böylelikle parfüm, çağdaşları için alışılmadık bir ferahlık kazanıyordu.
O yılların modasına uygun parfümler öyle ağırlardı ki, yazar Colette'in bir defasında belirttiği gibi, bir öküzü bile yere serebilirlerdi.
1001 Gece'den çıkıp gelmişe benzeyen adları vardı:
Océan d'amour, Aşk Okyanusu;
Fille de Roi de Chine, Çin Kralı'nın Kızı;
Bel Oiseau bleu, Güzel Mavi Kuş;
Il pleut des baisers, Öpücükler Yağıyor.
Masal anlatıcıları daha keyifli isimler bulamazlardı.
Salonlarda öyle bir doğu kokusu vardı ki, adeta deve
sürülerinin geçişi odanın içinden duyulacak gibiydi.
Burunları tatlı kokulara alışmış olan o çağın kimi insanlarına, Chanel No. 5, modern bir bulaşık suyu gibi kokmuş olmalı.
Bu ad, cesur sadeliği içinde bir avangarttı ve Gucci Nr. 3'den Azzaro 9'a dek parfüm kuşaklarına örnek oldu.
Coco, La Pure, parfümün şişesinin bir elmas gibi duru olmasını kararlaştırmıştı. Bunun iyi bir düşünce olduğu, daha sonra, şişenin 1959 yılında New York'tki Museum of Modern Art'a
(Modern Sanatlar Müzesi'ne) alınmasıyla bir kez daha kanıtlanmış oldu.
Bu olay, bir kullanım nesnesine, bir sanat yapıtı olarak, gecikmiş bir saygı gösterisiydi.
·
54 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.