Kendini üstün görme sakın kimseden. Kimseyi de kendinden. Başını yastığa koyduğunda nasıl hatırlamıyorsan uykuda geçen zamanı, işte öyle bilinçsiz yaşarsın kibrinin nehrinde. Vakit geçer, ömür biter, sen yaşadım dersin de aslında tek yaptığın nefes almaktır. O zaman bir ağaçtan farkın kalmaz bile diyemem sana. Çünkü ağaç bile kucak açar diğer yaşamlara. Gölgesinde dinlenir insan, bedeninde beslenir mantar. Hayat olur binlerce yaşam filizine.
Öğrenmeye bilmeye denemeye geldiğin bu sınırlı zaman diliminde, hayatlara dokunmaya niyetlen. Hep sevgiyle ak ki kibir nehri kurusun beden gömleğinde.Aç iliklerini kimi zaman gömleğinin, güneşe dön yüzünü, ısın ki yansısın varlığın. Kucaklasın, değsin, sarılsın, değiştirsin çarkların paslı dişlisini. Bir ağaçtan öğreneceğin çok şey var.Yeter ki baktığın yerde ne aradığını bil. Uyuma sakın sen, uyuma ki kibre dönerse bir kez bedenin rüya sandığın gerçek, gerçek sandığın hayal olur asıl ölümün bu kanmayla olur.
Sayfa 70
Eğer hayat bana bir şey öğrettiyse bu hiçbir şeyin aynı kalmadığıdır. Bir şeyler hep değişir. Bazen yeteri kadar hızlı olmadığını düşünürüz. Diğer zamanlarda , çok hızlı olduğunu düşünürüz. Fakat başımıza gelecek her ne olursa olsun her zaman hayatımızda silinmez bir iz bırakır bizi ileride ne olacağına dair heyecanlandırır ya da ne olmayacağına dair endiselendirir. Gerçek şu ki hayatın bize ne tür sürprizler hazırladığını bilemeyiz. Fakat açık fikirli olduğumuz sürece gelecek harika deneyimler getirir. Hem de hayal dahi edemeyeceğimiz deneyimler. Ben hayatımın sonuna kadar değişimi kucaklamaya hazırım tüm kalbimle. Çünkü değişim güzel olabilir.
"Eğer izin verirseniz insanlar da günbatımı kadar harika olabilir. Ben güneşin batışını izlerken kendi kendime 'Şu sağ köşedeki turunculuğu azaltalim' demiyorum. Gözlerimin önüne serilişini hayranlıkla izlemekle yetiniyorum"
Sayfa 184
Okur Takip Önerileri
Deneyimlediklerimle savaşmaktansa gökyüzünde süzülen bulutları seyreder gibi o an yaşadığım her duygunun, her düşünce ve her fiziksel hissin gelişini ve gidişini izliyordum. Ve ne ilginçti ki, duyguların izleyicisi olmak, düşman saydığım duyguları yok etmek için mücadele vermekten daha az gayret gerektiriyordu.Mücadele vermek ağır, kabul etmek hafifti.
Sayfa 60
iyilik eden mükafat bekliyorsa tefecidir.
Cemil Meriç