Bəlkə eyni şeirdə ölmüşük ikimiz də?
Hə?
Yox.
Mən şeir oxumuram.
Şair də deyiləm heç.
Üç beş cümlə yan-yana
Beş on səhifə.
Nə də ki sən şeir sevmirsən.
Səni bir də sevmək üçün, yenidən cavan olaydim
Qara tüstüdən çıxaydım, dönüb ağ duman olaydım
Cana can verəydin ey can canımız gərəkdi cana
Canı canan istəyəndə can içində can olaydım
Vaxtında uzadıb kömək əlini,
Vermədin mənimlə əl-ələ, dünya!
Nəyimə gərəkdi vaxtı keçəndə,
Göydən qızıl yağdır, ləl ələ, dünya!
Acı yel üstümdən əsdikcə əsdi,
Yağan qar yolumu bağladı, kəsdi.
Gəl, məni bu qədər yandırma, bəsdi,
Mən ki nə Kərəməm, nə Lələ, dünya!
Yolsuz yoxuşlarda yordum dizləri,
Ahımla qurutdum göy dənizləri.
Qaldı kürəyimdə kəndir izləri,
Dərdi dərd üstündən şələlə, dünya!
Aşılmaz dağları mən necə aşım,
Zəlimxan, fikirdən çatılıb qaşım.
O sənin daşındı, bu mənim başım,
Nə qədər istəsən, gəl, ələ, dünya!
Zəlimxan Yaqub Gül sənin nəyinə gərəkdir, gülüm?
Öpən dodağı yox, oxşayan əli.
Gəl, gül də, çiçək də özümüz olaq,
Sən biraz ağıllı, mən biraz dəli.
Gül sənin nəyinə gərəkdi, gülüm?
Sənin gülün mənəm, çiçəyin mənəm.
Güllü nağıllara getməsin ağlın,
Sənin həqiqətin, gerçəyin mənəm.
Gül sənin nəyinə gərəkdir, gülüm? Hüsnün, gözəlliyin dünyada təkdi.
Əgər sən varsansa bu yer üzündə,
Dünya başdan - başa güldü çiçəkdi.
Gül sənin nəyinə gərəkdir, gülüm?
Qoxla nəfəsimi, çiçəyə döndər. Şairin sözünə yalandır demə,
Bütün yalannarı gerçəyə döndər.