Sabitlenmiş gönderi
Ne çok ister insan büyük kederlerin ardından ölüp gitmeyi de, başaramaz. Ruh, başına kara bir hale takarak göğe yükselmek için çırpınır; ama vücut dünyalıdır; yer, içer, yaşar.
Bir kitap okudu
200 syf.
·
Puan vermedi
·
21 saatte okudu
Okur Takip Önerileri
Bir kitabı yarım bıraktı
Müşfik, oğlum, iki gözüm, onlar bizi bu dünyanın bu şehrinde bir deniz olduğuna ve içinde balıkların yüzdüğüne inandırmaya çalıştılar, bense sana aslında bu dünyanın bomboş bir leğen, bomboş bir kova olduğunu ve ne kadar da iyi baksan, hatta başını bu leğenin içine soksan dahi yine de hiçbir balığı göremeyeceğini anlatmaya çalıştım. Bunu anlayabildin mi? Oğlum, canım, güzel balığım, bu leğenin içinde su bile yok nasıl balık olsun, bunu görebildin mi? Bir tanem, istiridyem, yosunum, balık diye bize yutturmaya çalıştıkları her şey bir boğulmaydı, balık diye bir şey yok sadece boğulmak var, inan Behice'yi ben öldürmedim. İşte bu yüzden Behice'yi ben öldürmedim. Boğuldu o.
''Sadece ikimizin arasında bir bağ kurmak için bu denli karışık ve kapalı anlatıyorum'' derdim. ''Sen anlattıklarımı sahiplenip başka yerlerde sözünü etme diye. Bu kadar kolay yutma diye. Eğer olacaksa ikimizin arasında acıdan bir sezgi, büyüyecekse dinlediklerinin bütün sesleri, sadece bu şekilde anlatmayı becerebildiğim için değil, bu şekilde ancak anlatırsam ikimizin arasında, yalnız ikimizin arasında yaşayacaktır diye. Karmaşık ve üstü örtük olsa da anlattıklarımı sokaklarda alnında gezdirmeyesin diye. Anlamıyor musun, her şeyin olmaya çalışıyorum senin. Benim sana anlattıklarımda kendinden bir şey bulamayasın diye bu kadar kapalı anlatıyorum ben.''
''Unut'' demişti. ''iyi zamanları bile hatırlamanın içinde her zaman korkunç kabuslar vardır.''
Her insanın baka baka kahrolduğu bir resim vardır. Kimi cüzdanında taşır bunu, kimi belleğinde. Biraz mutlu olup hayata alışmaya başladığında insan, birden durur, bile bile çıkarır o resmi yerinden. Yeniden mutsuz olabilmek için. Bakar, hatırlar, yanar durur.
Ben yine de başımda duyduğum acıyı babamın değil de en çok polisin yüzüne karşı haykırmış olmayı çok isterdim o an. Tam, babam hayır, dediğinde. Komodinin üzerinde belli belirsiz bir gölgeyi ya da Behice'nin dergilerinden bir sayfayı hatırlayacağımı bilmenin kırgınlığıyla. Bu odayı. Yağmuru. Fırtınayı. Koridordan gelen başka hastaların kekeme sözcüklerini. İnsan her şeye alışır derler. Her durumda yaşar. Değil, ben şu su lekeli sürahiye, bardağa bile alışamıyor ve yadırgıyorum şimdi.
Sayfa 27Kitabı okudu