Hangi ay olduğunu anımsamıyordum, hatta yılını bile. Yalnızca bu anının içimde yaşadığını biliyordum; mutlu geçmişin kusursuzca mumyalanmış bir parçası; yaşamlarımızın dönüştüğü bu gri, boş tuvale atılan rengârenk bir fırça darbesi.
"Cehennem yerine hiçliği tercih ederim." Bu cümleden aslında umudun bittiğini sezdim. Çünkü insanın cehennemde bile bir umudu vardır, kurtulabilecek umudu. Bir gün bitecek umudu. Çünkü her şeye rağmen yok olmaktansa, hiç var olmamaktansa hayatta olmayı isteriz.