Annen var mı senin?
- Var tabii.
- Ne iş yapar?
- Çamaşıra gidiyor.
- Sen ne olacaksın büyüyünce?
- Ben mi? dedi.
Gözlerini gözüme kaldırdı. İkimiz de mavi mavi baktık.
Defalarca felaketin kollarına düşmüştük ya da defalarca ölümle burun buruna gelmiştik ama yan yana değilken ya da bu kadar dağılmışken bu hiç olmamıştı. Şimdi öyle bir dağılmıştık ki, herkes, kendi kuyusunu kazıyordu ve kendi kuyusundan kurtuluyordu.
Sokak Nöbetçileri
Nefes alıp verirken, gözleri gözlerime tırmandı. Yaşamışlıkları gördüm, acıları, geçen zamanı ama en çok sevgiyi. Dakikalar sonra ilk defa bana sevgiyle baktı.
Sokak Nöbetçileri
"Kız çocukları annelerinin hayatını yaşar derler," dedi ben onun saçlarını keserken. "İyi ki benim kızım, benim kaderimi yaşamadan ölmüş. Yoksa kaldıramazdı."
Sokak Nöbetçileri