Biz, yerçekimiyle dünyaya zincirlenmişiz. Kim bilir nereden kovulduk? Cennetten mi? Hiç sanmıyorum! Hem de hiç!
Sayfa 17
Yalnız kalmadan hakiki mutluluğu bulmak mümkün değildi.
Sayfa 51
Hayat can sıkıcı bir tuzaktır. Düşünen bir insan olgunluğa eriştiğinde ve tam bir bilinç kazandığında kendini istençsiz olarak sanki çıkışı olmayan bir tuzağın içindeymiş gibi hisseder.
Sayfa 23
Okur Takip Önerileri
Her insan ayrı ayrı ele alınırsa birer vicdan, birer şuur sahibi görünür. Fakat insanlar kitle halinde, bireysel faziletlerinden bazılarını kaybediyorlar. Kör, muhakemesiz ve insafsız oluyorlar. Herkesin derdinden kendilerine sırf eğlence çıkarmaya bakıyorlar.
Sayfa 177
Seni büyük gösteren kendi ilmin değil, etraftakilerin cehaletidir.
Sayfa 38
Ateş olsam, söndürüyor karayel
Kuş olsam, çare yok, uçamıyorum
Alevden bir fanus içinde ruhum
Orda bir pencere; açamıyorum
Sayfa 112
Yokluğunda bilmem ki neden böyle öksüzüm.
Çokluğun ortasında beliren aza döndüm
Sayfa 99
Hangi rüzgâra verdiysem hayallerimi
Beni alıp yangınlara götürdü
Sayfa 40
Hangi umut çiçeğidir bilmem, ellerin
Uzanır da gönlüme Rüveyda
Derinden bir ok saplanır bağrıma
Beynimi çağıran bir sese doru
Alaca bir at koşar içimde
Zamansız, mekânsız nefese doğru
Sayfa 13
Sevgi kuş misaliydi; bazen bir kanat çırpışıyla geldiği gibi, yine bir kanat çırpışıyla gidiyordu.
Sayfa 101
Pascal ne der? ‘Hakikati arzularız, fakat içimizde sadece belirsizlik buluruz. Mutluluk arar, fakat sadece sefalet ve ölüm buluruz.'
Sayfa 36
Peki ama mutlu muyum? Hayır, aslında hiç de mutlu değilim. Ama sonuçta hiç kimse mutlu değil ki.
Sayfa 1
Sevgi suyu kaynatır; sevgiyi söndürmez su.
Sayfa 154
Senden uzak kalışım uzun bir kışa benzer
Sayfa 97