"Mutlu yıllar bana... mutlu yıllar bana..."
Kart yok, armağan yok, üstelik de akşamı orda yokmuş gibi yaparak geçirecekti. Mutsuz bir şekilde çite gözlerini dikti. Kendini hiç bu kadar yalnız hissetmemişti.
Hogwarts’ı öyle özlüyordu ki, bitmeyen bir karın ağrısıydı sanki. Gizli geçitleri ve hayaletleriyle şatoyu özlüyordu. Sonra derslerini (belki iksir hocası Snape hariç)…
Gitmek için arkasını döndü.
"Gel, Dobby. Gel dedim!"
Ama Dobby kımıldamadı. Elinde Harry'nin iğrenç, yapış yapış çorabını tutuyor, ona sanki paha biçilemez bir hazineymiş gibi bakıyordu.
"Sahip Dobby'ye bir çorap verdi," dedi cin hayretle. "Sahip onu Dobby'ye verdi."
"Ne?" dedi Mr Malfoy sinirle. "Ne dedin sen?"
"Dobby'nin bir çorabı var," dedi Dobby inanamayarak. "Sahip onu attı, Dobby de tuttu ve Dobby - Dobby özgür."