İçimde bir his var, nasıl anlatılır bilmem. Yalnızca fena halde çaresiz hissettiriyor beni, kaçmak istiyorum insanlardan. Kırıldığımı gizlemek bile zor. Gözlerim dolu dolu bakıyor, biliyorum biraz da çatık kaşlarım. Hiçbir şey yapamıyorum. Fazlalıkmışım gibi hissediyorum. Olmasam daha iyi olurmuş gibi. Her kelimem bambaşka bir saçmalıkla doluymuş gibi. Çabalamak gereksizmiş gibi. Çabalamakla olmazmış gibi. Yarım kalmış ama zaten hiçbir zaman tamamlanmamış gibi. Biraz kırgın, biraz üzgün gibi. Okyanusun dalgalarını izlerken aklımda binbir düşünce geziniyor. Zihnimdeki kurtlar gibi beynimi kemirip duruyorlar. Oysa daha az önceye kadar mutluydum. Bu ana birlikte tanık olduğumuz için. Ama yine de işte bu düşüncelerden kurtulamıyorum. Varlığım canımı acıtıyor. Yansımamdan nefret ediyorum böyle anlarda. Dudaklarımı araladığımda çıkan her bir sözden. Sadece geçecek deyip erteliyorum düşünmeyi. Yalnızca bu manzaranın tadını çıkarabilmek adına. Gökyüzünün hâlâ güzel gözükmesi için gözüme.