Hayat, amacı herkesin kendi Kişisel Menkibesini, kendi yazgısını gerçekleştirmek olan büyük bir bisiklet yarışına benzer.
Çıkış çizgisi üzerinde, hepimizin yüreğinde aynı arkadaşlık ve coşku duygularının ateşi vardır. Ama yanş ilerledikçe, başlangıçtaki sevincin yerini gerçek tehlikeler alır: yorgunluk, tekdüzelik, kendi yeteneğimiz hakkında kuşkular... Bazı dostlarımızın meydan okumayı sürdürmekten, yükseltmekten vazgeçtiklerini saptarız-bisiklet sürmeye devam ederler ama sadece yolun orta yerinde durmayı kendilerine yediremedikleri için. Sayıları çoktur, yardım arabasının yanında pedala basarlar, kendi aralarında gevezelik ederler, bir görevi yerine getirirler.
Bir süre sonra arayı açarız; o zaman, yalnızlıkla, tanımadığımız dönemeçlerde önümüze çıkan beklenmedik olgularla, bisikletimizin çıkardığı maddi sorunlarla karşı karşıya kalırız. Sonunda, bu çabanın gerçekten zah- mete değip değmediğini düşünmeye başlarız.
Evet, elbette zahmete değer. Sadece, vazgeçmemek gerekir.