Tek başımaydım ateşin başında, doğudan ağaran bir gök. "Amma içmişim," dedim. "Uyanın! Haydi uyanın!" diye haykırdım. "Haydi, horozlar ötmeden! Lamı cimi yok! Haydi kızlar kadınlar! Afişteler! Kancıklar! Pezevenkler, hıyarlar! Koşun!" Sonra birden insanların acınasılığına dair son kerte yoğun bir duyguya kapıldım; kim olursa olsunlar, yüzleri, acıyla büzülen ağızları, kişilikleri, neşeli görünmeye çalışmaları, ufak tefek huysuzlukları, başarısızlıkları, hemen unutuluveren soğuk, hava cıva nükteleri: Ah, ne diye, ne diye? Biliyordum sessizliğin sesinin her yeri örttüğünü, heryerde herşeyin sessizlik olduğunu. Ya birden uyansak da, bu ve şu dediğimiz şeylerin aslında bu ve şu olmadığını bir görüversek? Yalpalayarak tepeye koştum, kuşlar selamladı beni, yerde birbirlerine sokulmuş yatanlara baktım. Bu saçma yerküre serüvenine benimle birlikte kök salan bütün bu tuhaf hayaletler de kimdi? Peki ben kimdim?
- Eh.. haydi.. arabaya atlayın... Köşkten parayı verirler.
- Ya vermezlerse? Arabacı sinsi güldü:
- Adam sen de, güç iş değil a: Ödeşiriz!
Küçüklüğümden bu yana kızlar yani benim gördüğüm kızlar yanlış insanlarda ısrar edip o yanlış insanları nasıl düzeltip birlikte yaşarız çabasında haydi hep oysaki geldiğimiz nokta ortada insanlar birbirinden çok şikayetçi eğer insanların bir duruşu olursa bayan ya da erkek farketmez karşıdaki insan sizi olduğunuz gibi kabul edecek ya da kabul etmeyecek gerçek seven insanlara fırsat verilmedi bir yanlışı düzeltmek de uğraşmaktansa doğru olanı bulup doğru ile yaşamak daha doğru olsa gerek...